KIKI’S THAILAND TRIP

(En iets met om 5 uur opstaan voor monniken)

Mijn wekker ging om vijf uur vanochtend. Víjf uur. Dat zijn nog eens tijden in het weekend. Maar, dat moet er wel meteen bij gezegd worden: alles om een reden. Ik ben namelijk voor de freaking first time of my life in Thailand. Een land dat al jaren hoog op het lijstje stond, maar waar ik toch gek genoeg steeds niet kwam.

Momenteel bevind ik me in de regio Loei, het ongerepte noorden waar amper toeristen zijn, dus extra leuk. Maar waarom dan die wekker, vraag jij je misschien af? Ik zat om zes uur buiten voor de deur van The Old Chiang Khan Boutique Hotel (met maar acht kamers en het allermooiste uitzicht ooit op de Mekong-rivier) om een offer te brengen aan de monniken. En dat was misschien wel een van de bijzonderste ervaringen uit mijn leven. Komt ‘ie.

Het was nog schemerig buiten. Ik had dikke ogen van de slaap en instant ontbijthonger, maar het ding is juist dat je het ritueel nuchter ondergaat en dus werd het nog wel even knorren op dat kleedje op de grond. En ineens kwamen ze aan. De bazen van de stad. Meteen te herkennen want: geen haar, blote voeten en een oranje gewaad. Hoe het ritueel er ongeveer aan toe gaat? Je zit op een tapijt inclusief traditionele outfit en naast je staat een rieten mandje met kleefrijst (of sticky liiiiice, zoals het zo’n beetje wordt uitgesproken hier). Iedere keer als er een monnik voor je stopt,  bedank je hem voor zijn komst, pak je een beetje rijst en leg je dat in de schaal waar de man mee langs loopt. Heb je het klompje rijst eenmaal in het mandje laten vallen, dan begint de monnik een soort mantra op te dreunen waarna hij je al het geluk in het leven wenst (toch gezellig) en dan gaat hij door naar de voordeur van het volgende huis, waar weer allemaal vrouwen zittend op hun knieën rijst offeren.

Natuurlijk kreeg ik alweer zweetokkies bij het idee dat ik mijn klomp kleefrijst niet normaal uit elkaar getrokken kreeg, te overdreven of juist te ‘gierig’ zou zijn qua portie voor een écht lekkere offer in de pan. Of omdat ik misschien wel per ongeluk de hand van de monnik aanraken (is niet de bedoeling nee, lees hier maar waarom niet). Of nog erger: zou uitbarsten in de slappe lach van de spanning want het ging er allemaal reuze serieus aan toe. Maar thank god: ik ben geslaagd. En nu dus een soort gezegend. Je moet weten dat hier een ander mens spreekt. Nee oké, even alle gekheid op een stokkie: het is dat de blik van een monnik niet te lezen is, maar anders zou ik zweren dat ik er een paar nieuwe matties bij heb.

Als je iets over de Thai kan zeggen, dan is het wel dat het dedicated people zijn. Het bijzonderste van alles is dat dit ritueel IEDERE DAG van zes uur tot half acht ’s ochtends plaatsvindt en de vrouwen er heilig in geloven dat het hun plicht is deze handeling iedere ochtend te herhalen. Je leest het goed: nooit uitslapen dus. Als outsider ziet het er misschien wat zweverig uit, maar als je er eenmaal aan deelneemt, merk je pas wat voor intens bijzonder ritueel het is. Liefdevol vooral, en respectvol hoe de bevolking in Loei met elkaar omgaat.
Dusse, mocht je nog eens op zoek zijn naar een ándere soort vakantie of Azië-reis, geef me dan maar even een belletje. Pak ik er nu nog even een kokosnootcocktail bij en binnenkort hoor je nog veel meer over Thailand en Loei. Beloofd.

Foto’s: Manify (Roel van der Krabben)