Kunnen we AUB ophouden met gelukkig zijn?!
Zondagmiddag zat ik met mijn geliefde op de bank. De administratie was klaar (wonderen bestaan), mijn visite meldde zich af door een teveel aan sneeuw en codes op de weg, de boodschappen waren binnen en het was wit buiten. Omdat de hapjes en wijn niet mochten verpieteren, trokken we er een tafel met lekkers bij. Ik zat tot mijn neus onder de deken, vers boek op schoot en hij keek Discovery Channel. Man, wat was ik gelukkig. Maar van het uit-elkaar-barstende soort. Terwijl er niet eens iets wereldschokkends gebeurde. Gek eigenlijk.
Helemaal niet, vindt psychiater De Wachter. Het zou goed zijn als we allemaal eens wat gelukkiger waren met iets kleins. Meneer De Wachter krijgt zijn wachtkamer niet leeg, de wachtlijst voor een consult groeit met de dag en dat allemaal omdat de mens wanhopig op zoek is naar geluk. Komt volgens hem allemaal door de afschaffing van de hemel. Nu de belofte van het hiernamaals afvalt, willen we het meeste halen uit het leven op aarde, vertelt hij in een speech op het Brainwash Festival.
Ik vraag me ook weleens af hoe het iedereen toch maar lukt zo gelukkig te zijn. Nog even een glaasje doen op dat hip-en-heerlijk-feestje, waarna je de koffer pakt voor een reisje naar een onontdekt eiland voor de kust van Hupseflups rond de evenaar en dat allemaal bijzonder naturel slank en met een kapsel zo gaaf alsof je de hele dag in de kappersstoel zat. Dit zie ik aan me voorbij trekken als ik net ontwaak uit mijn niet bijster charmante tukkie – met mijn haar in de war op de bank – dat meestal rond negen uur ‘s avonds toeslaat, waarschijnlijk net na het nuttigen van de overblijfselen van wat ooit vers voedsel was en nog in de koelkast lag. Verre van hoe ik mijn avond door hoor te brengen, vind ik. Want daar raak je nou niet direct gelukkig van, hooguit uitgerust, en wat heb je daar eigenlijk aan? Slaat trouwens nergens op, want we hebben genoeg wel én niet om onszelf in de handjes te knijpen natuurlijk.
De oplossing is simpeler dan ik dacht, eigenlijk overkomt die je gewoon. De lastigheden van het leven geven aanleiding tot liefde, zegt De Wachter. Pijn, verdriet, kwetsbaarheid, het zijn allemaal dingen die we liever niet laten zien, maar waardoor je het leven meer waardeert én de mensen om je heen. De versie die niet mooier gemaakt kan worden zetten we natuurlijk niet op social, daarom zien we alleen nog maar gestileerde plaatjes van lachende en gruwelijk gelukkige mensen. Zo af en toe doorbreekt iemand dit patroon, maar dan wel met een bak zelfspot want anders word je toch al snel de melaatse in de online wereld. Niks aan, alleen maar geklaag. Maar je bent dus blijkbaar wél stukken beter af als je even flink ongelukkig bent, want dat maakt weer gelukkiger.
“Ik pleit ervoor om meer kwetsbaarheid, gevoeligheid en de kleine verdrietigheden met elkaar te delen, zodat mensen een beetje elkaars psychiater kunnen zijn,” benadrukt hij. Kijk, dat zorgt er niet alleen voor dat je gelukkiger wordt in het leven, maar dat biedt ook kansen op je CV. Adeline, chef van Amayzine a.k.a. psychiater. Ik vind het wel wat. Gelukkig.
Bron: evajinek.nl
