Kunnen we stoppen met dat mom-shaming?

Ik weet het nog zo goed. Ik droeg mijn kakelverse baby de trap op, in een roze deken gewikkeld en een zacht mutsje over haar hoofd. “May! Watch out!” Onze schoonmaakster maakte zich zorgen. Dat ik met haar hoofd tegen de deurpost zou komen. Ik nam een hap lucht en sprak haar toe. Beste Ivy. Zo heette ze. Ik heb dit kind negen maanden in mijn buik gedragen. Ik heb geen druppel alcohol gedronken, slik al jaren foliumzuur, at geen rauw vlees of rauwmelkse kazen, heb iedere dag gezwommen. Tijdens de bevalling  heb ik twaalf uren vreselijke pijn geleden. Alles, alles voor dit kind. Dacht je nou echt dat ik niet op haar hoofd zou letten als ik haar de trap op til?

Dat was er uit. Waren vast de hormonen, maar toch. Kom nou toch. Mom-shaming. Waarom doen we het? Carolien Spoor postte laatst een foto van haar babykamer. Of ze er wel op lette dat haar kindje straks zou kunnen stikken als hij met zijn hoofdje aan het koord van de Luxaflex zou komen? Mij viel het ook vaak ten deel, als ik vertelde dat mijn kinderen vijf dagen naar de crèche gingen bijvoorbeeld. In het buitenland de normaalste zaak van de wereld, maar hier kreeg ik altijd een afkeurend zuchtje met opgetrokken bovenlip als reactie. Een beetje alsof ze zich hadden verbrand aan hun eerste slok hete thee.

Wel borstvoeding, geen borstvoeding, iedereen buitelt met meningen over je heen. Lieke van Lexmond was vorige week het mikpunt van mom-shaming. Wéér, kan ik wel zeggen, want een tijd geleden kreeg ze kritiek over dat ze haar kind in een draagzak droeg terwijl ze fietste. Daarna viel hoon en spot haar ten deel, omdat ze haar – eigen – kind op de mond kuste en nu was het weer niet goed dat ze haar kleine Zef in een draagzak op haar buik droeg, want dat is blijkbaar zielig en niet goed. Ik zou tegen de draagzakmaffia hetzelfde willen zeggen als wat ik jaren geleden tegen mijn werkster deed. Denk je nou echt dat Lieke ook maar iets zou doen om het leven van haar zoons minder perfect te laten zijn? Nou dan. Hoe zeiden ze het in de bijbel ook alweer? Waarom ziet u wel de splinter in het oog van uw broeder, maar merkt u de balk in uw eigen oog niet op? Lijkt me een mooie afsluiting voor vandaag.