Liefs uit gambia

Liefste Kiek,

Normaal gesproken voeren we dit gesprek ’s ochtends vroeg in de keuken godverend dat de Nespresso-cupjes op zijn en de buren de deur nog niet open hebben of dat de melk op is, en we het dus moeten doen met zwarte koffie. Maar vandaag is het anders. Ik begin mijn dag met vers mangosap en bespreek mijn weekend met de Afrikaanse aapjes die om me heen slingeren. Jij ontwaakt in Thailand waar je waarschijnlijk met een opengebroken kokosnoot met je blote billen in het zand ligt. Baantje hebben wij, hè?

Maar Kiek, laten we het even over ons weekend hebben. Het is maar goed dat jij daar zit en ik hier. Mijn vlucht ging dus allesbehalve vanzelf. Met het zweet onder mijn okkies (zoals jij dat altijd mooi verwoordt) stond ik met de camera onder mijn arm en mijn laptop in mijn handen bij de security, wat bij elkaar een uur duurde en waardoor ik mijn vlucht nog maar net gehaald heb. Bij de gate wachtte de rest van de groep me op en ik viel midden in een gesprek over inentingen en malariatabletten. En ja hoor, je raadt het: ik was de enige die hier niet over kon meepraten. Jij had al een paniekaanval gehad nog voordat we in de lucht hingen. Afijn, vier dagen zijn zo voorbij en hopelijk keer ik zonder muggenbulten terug naar Amsterdam. Paniekaanval nummer twee toen ik eenmaal in mijn stoel zat. Geen teeveetje voor m’n neus, wel een huilende baby naast me die zorgde voor live entertainment. En zes uur lang bijten op een houtje. Drinken of eten? Kleffe broodjes of lauwe cola tegen betaling. Maar goed, we zijn veilig geland en ik had zes uur lang een behoorlijk knappe dude naast me zitten, die me trouwens nogal raar aankeek. Zou dat denk je gekomen zijn doordat ik open en bloot het boek ‘De 43 scripts om hem verliefd te maken’ aan het lezen was? Ik heb zijn nummer niet kunnen scoren, dus veel van het boek heb ik niet opgestoken. Anyway…

Na een zes uur durende vlucht (gelukkig ben ik lenig en is het in de nek leggen van mijn benen een eitje) kwamen we om elf uur ’s avonds eindelijk aan op de luchthaven van Banjul. Tegen de tijd dat ik de sleutel in mijn hotelkamer stak, was het dus al allang bedtijd voor deze grannny. Laten we het dan maar gelijk hebben over dag één in de Afrikaanse zon.

”Ik begin mijn dag met vers mangosap en bespreek mijn weekend met de Afrikaanse aapjes die om me heen slingeren”

Kiek, ik had nooit gedacht dat ik ooit zelf wat zou hebben aan mijn postjes over 7-minute work-outs en huis-, tuin- en keukenoefeningen. Ze hebben hier dus geen gym en rennen door de rimboe wordt ook sterk afgeraden in verband met loslopende Gambianen en apenkoppen. 100 squats, 100 push-ups, 100 sit-ups en uh, 100, ik bedoel 10 banen trekken in het zwembad horen deze dagen bij mijn ochtendritueel.

Vandaag bezochten we een apendorp. Ik heb geprobeerd er een in mijn tas te steken maar helaas. Via een plaatselijk museum gingen we door naar het eerste strandtentje waar we onder het genot van een echte traditionele lunch (versgeplukte vis uit zee? hard gejuich) toeschouwer mochten zijn van een worstelwedstrijd. En ik had niet gedacht dat ik dit zou zeggen, maar daar stond dus een soort van mijn man uit mijn dromen. Groot, gespierd en ja, Gambiaan. Jullie grapten vrijdag nog naar me dat ik moest uitkijken voor knappe donkere mannen. Maar hé, jullie hadden verdorie gelijk. Nu snap je dat ik benieuwd ben of jij nog knappe Thaise dudes tegen het lijf bent gelopen. Want boksen kunnen die Thaise dudes als de beste. Koop je even een kaartje voor een wedstrijd? Doe het dan voor mij. Ik heb het trouwens mijn moeder niet aangedaan en zag die knappe Gambiaan maar als een cadeautje dat gewoon bij de setting hoorde. Als laatste stond zondag een bezoek aan De Tanji Fish Market van Gambia op het programma. En Kiek, echt, ik overdrijf niet, maar ik voelde paniekaanval nummertje duuzend opkomen. Ja, ík, kun je nagaan als jij niet daar had gezeten maar hier. Geloof me, je bent me dankbaar. Met een zeer penetrante geur van gedroogde (al kan ik eerder zeggen: rotte) vis, liep ik met mijn tas dicht tegen mij aan gedrukt en mijn camera stevig vast tussen de meute door richting boten en dus de zee. Intens is het goede woord. Vijf minuten heb ik mezelf gegeven. Ik moest terug naar de auto, zo heftig vond ik het. Iedereen wil iets van je en toch moeten ze ook weer niets van je hebben. Ik voelde me een aapje, of gewoon een ramptoerist. Genoeg indrukken voor de eerste dag. Ik raakte mijn kussen om half elf en sliep de hele nacht door.

En geloof het of niet, zelfs die huis-, tuin- en keukenwork-out liet ik op dag twee schieten. Om acht uur stond onze driver alweer klaar. Er was zelfs niet eens tijd voor mijn ochtendrondje social (je snapt: dan is de planning retestrak). Wie zei dat perstrips net vakanties zijn? Maar ik klaag niet, hoor. Om half tien al zat ik namelijk mijn billen in te smeren met factor duizend. Ik kan slechtere maandagen bedenken. We bakten onze borstjes bruin, smeerden nog een extra crèmepje op onze wangen (ik zeg het je: die Gambiaanse zon doet het lekker) en dronken wodka-tonics alsof het water was. Tussendoor maakten we een tussenstop op Kunta Kinte. Ken je de film ‘Roots’? Het is het verhaal van een Afrikaanse slaaf uit de 18e eeuw die in Amerika terecht kwam. Een intens verdrietig verhaal over families die ooit in West-Afrika woonden en waar nu kindjes getraind worden om in een rijtje een riedeltje te zingen en te dansen en waar ze koning zijn in schattige snoetjes trekken. Intens en bizar… Om vervolgens met een houten bootje de rivier over te varen naar James Island waar vroeger stiekem slaven werden verhandeld. Al die indrukken. Aan de ene kant kan ik ze allemaal niet aan, aan de andere kant denk ik dat we er allemaal eens mee geconfronteerd moeten worden.

Een ding weet ik wel na deze eerste 48 uur. Die Chanel 2.55 die high on my list staat lijkt even niet meer zo belangrijk. Of dat de wifi die hier amper te ontvangen is. En toch wil ik al die indrukken delen. Op social dus. Met onze vriendinnen. En met jou. Hoe is het aan de andere kant van de wereld? Heb je je vlucht zonder paniek overleefd? Aangezien die koffie morgenvroeg op de redactie wat lastig wordt; schrijf je me terug? Dan ga ik vandaag krokodillen vangen.

Eet pad thai voor mij. Met extra groenten, want daar zijn ze hier niet zo goed in.

Foo watido, xx je penvriendin uit Gambia