Kiki Düren

Ik haat het aan mezelf, maar soms kan ik echt een halfuur voor de kast staan brullen dat ik geen kleding heb. Althans, kleertjes zijn er natuurlijk genoeg, maar over léuke kleertjes heb ik het dan natuurlijk. Lees: nieuwe kleertjes.

Online shoppen is niet zo mijn ding, dus één keer in de zoveel tijd doe ik een Grootse-Shop-Met-Mezelf-Dag. Ik kan het niemand aanraden om me die dag te joinen, want godallemensen, ik kan gerust anderhalf uur in een winkel staan. Drie keer rond, alles scannen, op mijn dooie gemakje passen en dan voor het afrekenen nog een laatste ‘narondje’ om te kijken of ik niets heb gemist. Héérlijk.

Anyway: nu is het probleem dat ik de laatste tijd geen tijd heb. Mijn verhuisdozen staan nog steeds bij moeke op zolder gestald en iedere ochtend is het weer een drama uit welke doos van Pandora ik welke outfit moet trekken. Wat je dan doet? Moeders kast leegplunderen. So I did. En het groene shirtje bevalt me wel moet ik zeggen. Waar we die kunnen kopen is dan weer een ander verhaal, want met het antwoord: “Geen idee, een boetiekje uit Valencia” moeten we het maar doen, vrees ik. De rok komt uit Parijs, heb je ook al zoveel aan. En eh, de schoenen zijn een kadootje van mijn bestie uit Ivoorkust. Had ik al gezegd dat je vandaag veel aan me had? Oké, de tas dan: die haal je bij Marc Cain. De bril van Silvian Heach griste ik snel van het bureau van Lilian, dus technisch gezien ben ik vandaag één groot zooitje geraaptheid bij elkaar. Zie je niet aan de foto’s af, toch? God, gelukkig.

P.S.: Enne, mam, ga je snel weer op reis? Mijn kleding is ‘op’ namelijk. Danku.