OVER ANNA

De vrouw in zeven bedrijven

Anna Drijver is schrijver, voice-over en natuurlijk actrice. Sinds 14 november is daar een rol bijgekomen; die van moeder. “Als ik zo naar Lea kijk, dan leg ik er zo nog twee baby’s naast.”

Anna de moeder

“Ik had een extreem makkelijke zwangerschap. Er was echt níets waar ik last van had. Niet misselijk, geen pijn in mijn bekken, zelfs geen moodswings. Het ging gewoon allemaal ontzettend goed. De bevalling was natuurlijk een hoofdstuk apart. Ik had zo’n weeën-app waarbij je elke wee een cijfer moest geven op een schaal van 1, niet pijnlijk, tot 10, zeer pijnlijk. Ik gaf een wee al een 8 terwijl hij in dat stadium natuurlijk nog maar pas een 3 moest zijn. Je moet van tevoren een bevalplan schrijven, (moet iedereen, niet omdat ik zo’n controlfreak ben haha) waarbij je aangeeft wat je wel en niet wilt. Voor zover je dat kunt weten natuurlijk. Ik dacht dat Benja er misschien een beetje bij zou staan zonder concrete taak, maar ik vond het heel fijn dat hij me aanmoedigde. ‘Het mag wel wat harder’, zei ik op een gegeven moment, dus Benja stond daar te schreeuwen en te juichen alsof hij bij een voetbalwedstrijd was. Benja heeft de baby (we wisten toen nog niet wat het zou worden) opgevangen. Dat leek me een mooie gedachte. Dat het eerste wat je voelt als je op aarde komt, de handen van je vader zijn.”

“Ik weiger ten prooi te vallen aan the guilt trip, ik blijf gewoon werken. Zonder me daar schuldig over te voelen”

Anna over the guilt trip

“Een week of vier na de bevalling moest ik naar een geluidsstudio om iets in te spreken. Ineens realiseerde ik me dat ik even niet aan Lea had gedacht. Daar was ik zo blij om. Ik was bang dat ik me nooit meer zou kunnen concentreren omdat mijn aandacht altijd bij haar zou zijn. Dat was dus niet zo. Werken, ik kon het nog. Ik had het prima gevonden als ik er nog niet aan toe was geweest, maar ik zit gewoon ‘s ochtends naast Benja mijn cappuccino te drinken en de Volkskrant te lezen. Met Lea naast ons, op haar Tripp Trapp-stoeltje en met haar knisperboekje. Er zijn mensen wiens universum draait om hun kind, Lea draait in ons leven mee.”

Anna over schoonheid

“Ik ben niet zo bezig met mooi zijn, meer met tevreden zijn.
Al ben ik wel heel blij dat ik mijn lichaam zo snel terug heb na de zwangerschap. Ik doe niet aan de lijn, het idéé, zo tijdens de borstvoeding. Ik kan zo genieten van lekker eten, maar ik ben ook geen type dat op de bank een bak chips naar binnen duwt. Ik probeer mijn lichaam en huid goed te verzorgen; ik houd van lekkere crèmes en vind sporten fijn om te doen. Voor mezelf en voor mijn geest. Maar botox zal ik niet gaan gebruiken. Ik speel echte mensen, ik speel geen opgetrokken types.”

“Ik ben niet zo bezig met mooi zijn, meer met tevreden zijn”

Anna de partner

“Door mijn rol van minnares in ‘Komt een vrouw bij de dokter’ wilden ineens allerlei mannen in de kroeg met me op de foto. ‘Even mijn vriendin jaloers maken’, zeiden ze dan. Begreep ik helemaal niets van. Ik ben zelf heel keurig in de liefde, heb nooit een relatie met een getrouwde man gehad. Tijdens de opnames van ‘Komt een vrouw’ speelden Barry en ik de meest stomende seksscènes terwijl ik in werkelijkheid net heel pril met een jongen aan het daten was. Tussen de opnames door checkte ik dan mijn appjes; ‘Hé Barry, hij wil vanavond wat met me drinken!’ Voor zijn verjaardag had ik een verrassingsweekend georganiseerd. Ik had

veel gewerkt en dacht: kan mij ’t schelen, ik boek twee tickets naar Nice. En een mooi hotel. Toen zei hij dat hij dat weekend ‘iets moest afmaken’ en ik iemand anders mee moest nemen naar het hotel. Ik vroeg allemaal vrienden die misschien zouden kunnen. Ook Benja. Uiteindelijk ben ik met een zwangere vriendin gegaan, maar vanaf dat moment is het zaadje bij Benja geplant. Anna en hij. In een hotel. In Nice. Daar kon hij zich wel wat bij voorstellen.”

Anna het stijlicoon

“Ik houd van vrouwelijk, klassiek en stoer. Daarom houd ik ook heel erg van de horloges van IWC Schaffhausen. In deze tijd heb je een horloge an sich niet meer nodig om te weten hoe laat het is. Daarom kan het horloge dat je draagt maar beter een prachtig sieraad zijn. Ik ben nogal een gadgetfreak. Ik was laatst bij de IWC Da Vinci-lancering tijdens de Salon de la Haute Horlogerie in Genève en sta dan echt met mijn neus tegen de vitrines. Ik vind het heel bijzonder om te zien hoe ze die techniek van een kalender waarmee je 500 jaar vooruit kunt en het meteen van de maanstand in zo’n uurwerk kunnen stoppen. Ik ben een van de vele ambassadeurs van IWC die uitgenodigd word voor een galadiner. Net als Louis Hamilton en Vanessa Redgrave! Ik houd van goede stukken kleding die niet per se heel speciaal hoeven te zijn, maar die gewoon kloppen. Zo kocht ik een, best prijzig, zwart broekje van Filippa K. ‘Wat is daar nou aan?’ zou je kunnen denken. Maar het is gewoon het perfecte zwarte broekje. Ik houd ervan om er mooi en vrouwelijk uit te zien en heb het geluk dat het bij mij niet gauw ordinair wordt. Kort en bloot, Dolce and Gabbana , Hervé Leger; het moet wel heel bont zijn, wil ik het niet kunnen hebben. Overigens ben ik wel blij met vakmensen als Sonny (Groo, MM), mijn stylist, want zelf heb ik altijd net te weinig geduld voor dat soort dingen. Nadenken over welk riempje de jurk helemaal afmaakt, uren bij de kapper zitten… Het zijn dingen waar ik als eerste op bezuinig.”

“Ik vond het tijd om de façade van ‘Het gaat zo goed allemaal’ te laten vallen”

Anna de actrice en schrijver

“Ik zou het vreselijk vinden als ik nooit meer zou kunnen spelen. Maar niet schrijven, dat is geen optie. Een paar dagen geleden keek ik naar de viewing van de ruwe versie van ‘Weg van jou’, een film waar ik het script van heb bewerkt, en ik moest me echt inhouden om niet te hard te lachen om mijn eigen grapjes. Heerlijk vind ik het om helemaal in zo’n schrijfproject te duiken, toe te werken naar een deadline, alles in te leveren en dan klaar te zijn. Meestal ga ik dan even stil voor me uitstaren en gelukkig zitten zijn. Dat ik dit mag doen. Dit jaar gaan we ‘Borgen’ weer opvoeren. Een heftig stuk, want ik sta negen uur op het toneel. Je gaat echt iets aan. Ook met het publiek, want ook zij zitten daar negen uren lang. Vorig jaar speelde ik het tot ik zeven maanden zwanger was. Ik heb zo gehuild toen het klaar was. Ik was zo trots. Ook op de baby. Dat we dat samen hadden gedaan.”

Anna de openhartige

“In Volkskrant Magazine heb ik inderdaad een aantal jaar geleden verteld dat ik last heb gehad van een depressieve periode. Van tevoren had ik bedacht dat ik het zou gaan zeggen. De journalist was niet heel erg aan het graven en zat meer op het niveau ‘Moet je de teksten echt uit je hoofd leren?’. Maar ik vond het tijd om de façade van ‘Het gaat zo goed allemaal’ te laten vallen. Zo goed ging het namelijk niet met me. Hij heeft het mooi opgeschreven, dat wel. Een paar dagen voordat het magazine uit zou komen was ik er al mee bezig. Straks zou iedereen het weten. Op de zaterdag zelf zag ik de krant in grote stapels bij de Albert Heijn liggen. Het voelde echt als een coming-out, ik wilde me het liefst verstoppen. Maar ik kreeg alleen maar goede en lieve reacties. Veel begrip van mensen uit het vak ook. Het gekke is dat ik er daarna nooit meer last van heb gehad. Na mijn bevalling was ik er wel alert op. Veel vrouwen krijgen last van depressies, dus ik had het nummer van mijn geweldige therapeute stand-by. Maar het was niet nodig. Alles gaat soepel en goed. Als ik nu naar Lea kijk, denk ik: ik leg er zo nog twee baby’s bij.”