MAY EN DE BLAMAGE VAN DE THERMOMETER

Ik ben ziek. Laat ik daar maar eens mee beginnen. Dat ontkende ik categorisch, want ik zou dus vanavond naar The Voice of Holland gaan. Met een backstagebezoek. Op uitnodiging van mijn nieuwe beste Manon, meneer Dasschuif, WAYLON, Sanne en al mijn vers verworven vrienden. Of ik wel een klein flesje wijn en wat snoep mee wilde smokkelen was het advies van mijn nieuwe beste. Want het is best een lange zit, zo’n liveshow.

Renske mocht mee. Die was tenslotte gisteren jarig. ‘Ik. Moet. Nu. Aan. De. Beademing.’ Want Waylon. En daarna dook ze de stad in en werden we bedolven onder een WhatsApp-kanonnade met verschillende pakjes.

Maar ik voelde iets. Sowieso hoestte ik als een natte, ouwe hond. Niet echt een pluspunt voor iemand in het publiek bij The Voice. Maar ik dacht aan mijn vers verkregen vrienden, aan Renske en dacht:ik ga.

Ik ben zo’n calvinistische sufferd die pas vindt dat ze in bed mag liggen als je serieuze koorts hebt. Minstens 39 graden. In licht wanhopige staat (want ik wist heus dat ik me slecht voelde), reed ik naar het Gelderlandplein. In de Etos slingerde ik de eerste de beste oorthermometer in mijn mandje (de andere ingang meten is Geen Optie). In het winkelcentrum ritste ik de verpakking van het apparaat en klikte hem in mijn oor. Een ietwat gênante situatie, maar soit. Ik moest het weten. 37,3 gaf het ding aan. Zie je wel. Ik was een aansteller.

In mijn auto herhaalde ik het trucje nog eens. En op kantoor ook. Een keer of zeventien. Omdat ik me zo niet kon voorstellen dat ik me als A kon voelen en dan een B-temperatuur had.

Nog maar eens naar het apparaat kijken. Misschien zat er geen goede batterij in. Wat zag mijn oog? Iets plakkerigs. Was dat een sticker? Jongens. Op het digitale schermpje zat het fabrieksstickertje nog. Dat gaf die keurige, alledaagse temperatuur aan. We deden het opnieuw. Ja hoor. 39,1. Hartstikke koorts. Zie je wel dat ik het kan.

Als je deze blunder aan iemand doorvertelt, kom ik je aansteken. Dusss.