May heeft een mening

Het interview waar ik van alles van vond

Soms lees je wel eens iets dat je zo verbaast dat je, om mijn collega Franska Stuy (je weet wel, zij van Franska.nl) te quoten, meteen geen facelift meer nodig hebt. Iets met een opgetrokken wenkbrauw. Van verbazing. Is dit ECHT gevraagd? En heeft iemand hier SERIEUS antwoord op gegeven? En was er niemand, een eindredacteur, een chef, een hoofdredacteur, die dacht: nou, mwah, misschien moesten we dit interview niet zo plaatsen?

De Volkskrant viel zaterdag op de mat en ik greep in een vloeiende beweging naar het magazine, mijn favoriet. Ik begin bij Arno Kantelberg, stoot door naar Eva Hoeke en hé, wat leuk, een interview met Sergio Herman. Daar had ik zin in. Bevraagd door een journaliste die bekend staat om haar vragen die net iets verder gaan, die het moeilijke niet schuwt. Alles om een mooi portret te maken. Bewonderenswaardig. Maar tussen deze twee boterde het niet. En als ik de vragen zo lees, kan ik me daar een hoop bij voorstellen. Ik zet even mijn faceliftmomenten op een rij.
1. Wat at je toen je hoorde dat je kind was overleden? Sergio Herman en Ellemieke Vermolen verwachtten hun derde gezamenlijke kind dat een aantal weken voor de uitgerekende datum in de buik van Ellemieke overleed. Ik snap ergens het idee. Voor deze man is koken en eten belangrijk en er gebeurt iets dramatisch in zijn leven, maar toch. Ongepast in kapitalen.

2. Passage twee. – Hij loopt naar het kookeiland in het woonhuis dat hij speciaal heeft afgehuurd voor de interviews rond zijn kookboek. Het had ook in zijn restaurant The Jane in Antwerpen gekund, maar nee, dat paste nét niet helemaal perfect bij de look & feel van zijn kookboek. Dus zitten we nu in het Belgische plaatsje Mol, 150 euro taxikosten verwijderd van Antwerpen Centraal. –
Het kan aan mij liggen, maar ik lees hier: wat een pietlut, The Jane is prachtig en nu heb ik potdorie 150 euro moeten aftikken om naar dit appartement te komen. En ze moest ook nog terug. Of heb ik het mis? Afijn. Het ging verder.

3. Sergio zegt makkelijke recepten te willen maken, maar daar denkt de interviewster anders over. Zij heeft niet eens een potje met fetablokjes standaard in de ijskast. Sergio zegt dat als je verder wilt gaan dan aardappelen, groenten en een stukje vlees, je wel spulletjes nodig hebt. Als ze verder vraagt, zegt hij dat zij dan niet het juiste referentiekader is. Stroef is het enige woord dat in me opkomt. We gaan verder.

4. Dan komt het. Sergio schreef in zijn nieuwe boek dat als je eten met liefde en de juiste spullen bereidt, het het verschil maakt tussen een bord eten en een bord geluk. Dan komt de vraag. Of hij weleens denkt aan plekken in de wereld waar honger heerst als hij zoiets schrijft.  Sorry. Ik vond het stuitend. Alsof je aan Dafne Schippers vraagt of ze tijdens de 200 meter wel eens denkt aan mensen die geen benen hebben? Of aan de winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur of hij bij het schrijven van zijn roman denkt aan de ongeletterden. HoeZO? De man is sterrenchef. Dit is zijn vak. Hij zal daar vast wel eens over nadenken, zoals ieder mens daar over nadenkt.

5. Maar we gaan verder. Of hij, omdat hij van mooie dingen houdt, het belangrijk vindt om een ‘schone’ vrouw te hebben zoals de Belgen het zeggen. Sergio beaamt dat. We gaan verder. Of hij het erg zou vinden of ze langs een cosmetisch arts zou gaan. Euh. Wat doet dat ertoe? We praten over zijn kookboek. Kóókboek. Wil je dan toch zijn vrouw aanhalen, vraag dan wat je voor haar kookt. Wat een afrodisiacum is. Wat zij voor hem maakt. Dat weet ik trouwens, het is dit gerecht, maar dat terzijde.

6. De uitsmijter. Journaliste haalt aan dat Sergio de look and feel belangrijk vindt. Ze heeft opgespoord dat hij laatst een boete kreeg voor te hard rijden. Dat leek haar niet goed voor zijn persoonlijke look and feel. Sergio pareert dat iedereen toch boetes krijgt. Ze haalt de cijfers erbij. Hij reedt 105 waar je 50 mocht. Wat dat over hem zegt? Sergio antwoordt dat het drukke dagen zijn, hij haast had, dat die dingen gebeuren. Ze gaat door. Hij had wel iemand dood kunnen rijden.

Toen stootte ik bijna mijn ochtendkoffie om. Wat een beschuldiging. Wat een aanname. Wat ik heb gedaan? Meteen het kookboek van Sergio gekocht en drie opties geboekt voor mijn lievelingsrestaurant The Jane. Zo zie je maar: alles is publiciteit. Ook als het zo’n bijzonder interview als dit betreft.

En ik hoop dat deze zeer ervaren journaliste binnenkort weer iemand tegenover zich treft met wie ze een grotere klik heeft en ons weer een van haar parels serveert.