MAY IS WEER BRUNETTE

Enige vorm van ijdelheid kan mij niet worden ontzegd. Mijn kast krampt van de kleding die hij moet dragen en voordat je mijn kast in de badkamer opent, hoor je een stemmetje dat zegt: ‘Be careful when you open the doors. Chanel, Dior, Becca and Sisley-products might fall out.’ Maar mijn haar staat soms even op de wachtlijst. Omdat ik a. altijd wil dat het nog langer wordt en b. omdat ik de beste kapper van het land (en verre omstreken heb) waardoor het allemaal best lang goed blijft zitten.

Maar de laatste weken begon zelfs ik me een beetje te schamen voor mijn saaie haar. Als mensen vroegen: “Leco doet jouw haar toch?”, dan hield ik meteen een vijf minuten durend betoog dat hij hier niet verantwoordelijk voor was, want ik was al beschamend lang niet geweest. Dus appte ik de meester in kwestie. Met foto als bewijs dat ik ontzettend behoefte had aan zijn magische touch. “Hè bah,” was zijn antwoord. Gevolgd door een hoe-lang-ik-wel-niet-geweest-wasje. Terugrekenend kwam ik tot de conclusie dat dit ergens in augustus moest zijn geweest. Daar moest ik me maar even voor gaan schamen, zei de baas.

De conversatie ging voort. Welke kleur ik in gedachten had. Kweenie. Brunette is wel weer eens leuk (bovendien ben ik een natural brunette), maar als ik blond ben, voel ik me altijd knapper/slanker/rijker/sexier en gelukkiger. Nu is Leco ook niet vies van een blondje meer of minder, dus blond zou het worden. Met de nadruk op zou.

“Laat me die jurk nog eens zien die je woensdag aantrekt?” sprak Leco. Woensdag, moet je weten, houden we onze Look of the Year Awards en lanceren we ons tijdschrift (oh jongens, een tijdschrift, kopen jullie het alsjeblieft allemaal) en voor de gelegenheid heb ik een rode Ronald van der Kemp-jurk in mijn Net-A-Porter-mandje gemikt.

“Ik weet het niet. Ik weet het niet. Die ombre ken ik nu wel en blond vanaf de wortel, ik zeg het maar gewoon, ik denk dat dat geen goede match is met je huid.”

Ik zei hem dat ik alles goed vond. Iets met was en iets met in zijn handen. Dus terwijl we spraken over leven en vriendschap, dook de haarprofessor zijn laboratorium in. Een vleugje hazel, een drupje smartblond van Inoa (wat dus verzorgend is voor je haar) en nog heel veel meer wat ik allemaal ben vergeten. Dus daar ging ik, geheel tegen de verwachting in, als brunette de deur uit. Brunette is het nieuwe blond. Nu maar hopen dat ik net zoveel fun blijf hebben. Dank dokter Leco en de vrienden van L’Oréal Professionnel voor vers haar in het nieuwe jaar. En ik beloof dat ik me de volgende keer iets eerder zal melden.