Travel & Hotspots

MAY’S BERLIN DIARY

Live vanuit mijn bedje in Berlijn. Tenminste, dat is nu terwijl ik tik. Als dit postje vanmiddag om vier uur online komt, moet je weten dat ik alweer fris en fruitig ende up en running ben. Maar nu nog even met een kopje thee en niet als een bezwete bezetene zoeken naar het bibliotheekboek-dat-woensdag-weer-mee-naar-school-moet-en-at-we-heus-niet-hebben-gelezen terwijl ik de tas met handschoenen omkieper in de ijdele hoop er drie matching paren uit te vissen. Dat komt morgen weer.

Nu Berlijn. De vorige keer dat ik hier was, ontmoette ik Doutzen, nu Kate Bosworth (je weet wel, zij van The Horse Whisperer en vroeger zij van Orlando Bloom. Mocht je toevallig zin hebben om zijn naakte waarheid te zien, dan zou je hier kunnen klikken), dus geen slechte score. Het feest begon al in het vliegtuig, want de cityhopper zat tjokkienokkie vol met modemensen. Ik zat naast de allerleukste founder van Mooi Ben Jij!, een slashshop (want mode en lifestyle in één), dus je begrijpt waar het gesprek over ging. We praatten zo druk dat ik niet eens zag dat Piet Paris, creative director van Harper’s Bazaar, twee stoeltjes links van me zat. Maar dat kan ook komen doordat er een baby voor ons zat die het, zacht uitgedrukt, iets minder naar zijn zin had. De hele vlucht.

Ik deelde een taxi met mijn verse modevriendin want haar hotel (het klassieke Adlon) lag vlakbij dat van mij; hotel Titanic. Vond ik ook een wat aparte naam, maar heus :het is mooi en tot nu toe geen natte voetjes…

Ik ben hier op uitnodiging van MarcCain, een Duits merk dat al heel wat jaren meegaat en een collectie heeft zó breed, dat je er met drie generaties vrouwen kunt kopen. Ze zijn vooral beroemd om hun breitechnieken en hebben in hun fabrieken (in Duitsland, niet in China) allemaal eigen breimachines staan. Mijn moeder heeft me op jonge leeftijd al ‘besmet’ met het MarcCain-virus; wij zijn verliefd op hun prints en op de kwaliteit die zo goed is dat hun items makkelijk door ons allebei gedragen kunnen worden. Ik wilde wel naar de show, kortom.

“We spraken over het leven, de liefde en ja, ook over de mode.”

Bovendien zorgt MarcCain altijd wel voor wat vipjes. Liz Hurley kwam eens om de hoek gluren, onze eigen Sylvie, en gisteravond zat daar de puissant rijke edoch kauwgom kauwende Swarovski-erfgename Kate Bosworth. Ik vond de show echt leuk. Het thema was ballet, dus ik vreesde iets te veel ruches en blijde poëzie, maar het was funky. De broekjes (denk een hippe variant op een smokingbroek met een wijd splitje aan de onderkant en een leuke streep aan de zijkant) wil je gewoon meteen. Net als de leopardprint-jasjes waar een riem drie keer omheen gewikkeld zat. Leopard op leopard over leopard mocht dus ook, als er maar één printje een afwijkende afmeting heeft. Vooral was ik verliefd op de beenwarmers die onder de voet haakten. Zoals een skibroek back in the days, weet je nog? Oh jongens, wat heb ik lang niet aan het fenomeen skibroek gedacht. Afijn. En dan over dat beenwarmertje gewoon weer een hak met een open hiel. Kijk maar even naar het plaatje, dan snap je het. Die móeten ze dus in productie nemen. Herr Schlotterer, leest u mee?

Na de show was er champagne en waren er meer modevrienden. Ik proefde of de champagne op temperatuur was (zo ben ik, daar kun je me altijd voor inhuren) en zag ambassadrice Marvy Rieder en Monique Mathijssen (vroeger stylist van de celebs en nu fotografe) en had het heerlijk. Een alleraardigste man (bedankt Jeroen Beekman van Beekman) boekte voor ons een tafel in Bocca di Bacco en voor we het wisten, prikten we gedrieën van een bordje burrata en bleef ik brood door olie met zout halen. En opeten. En toen kwam er nog een pasta waarvan je al dik werd als je die alleen maar rook. We spraken over het leven, de liefde en ja, ook over de mode.

Nu even een trippel door de buurt zodat ik tenminste íets van de stad heb gezien en dan op naar huis. Tschüsssss. Trouwens, voor iedereen die wel langer dan twaalf uur in Berlijn is, zijn dit leuke dingen die je er kunt doen.