MAYS GRIEKENLAND DIARY
Daar zaten we hoor. Tien vrouwen op een rijtje. Verse koffie op het tafeltje naast ons bed, een blaadje in de hand en ieder ons eigen tasje met de bovenste beste Lancaster-zonproducten op ons voeteneind. Ons uitzicht was een beeldschoon kinderbad, een snoezige jongenstweeling met kroeshaar van een jaar of twee, hun beeldige moeder én… een drolletje. In het zwembad.
De moeder probeerde hem eruit te vissen. Het jongetje én ‘het cadeautje’. Ze was er maar druk mee, want eigenlijk was ze zelf nog bezig haar bikini aan te trekken onder haar lange overhemdjurk. Halverwege dat proces aanschouwde ze wat zich voltrok in het zwembad en spoedde zich naar de ‘plaats delict’. Andere moeders kwamen in actie en trokken hun kroost uit het poedelbad met een snelheid alsof zich een 2017-versie van Jaws voltrok. Tegelijkertijd kwam het overvriendelijke personeel van het Sani resort in actie. Met zwembadstofzuigers en onderwaterslangen. Alles werd uit de schoonmaakkast getrokken. De vrouw verslikte zich in haar vloeken, keek waar haar man, potdorie, nou toch bleef en probeerde haar kinderen buiten het bad te houden, billen af te vegen en die van zichzelf te bedekken.
Er was één ding waar ze vooral niet naar keek. Naar ons. Zo’n irritant rijtje perfect ingesmeerde vrouwen met als enige taak van de dag bijpraten, blaadjes lezen, bedenken waar we zouden gaan lunchen en dan vooral ook wat we zouden eten en nou ja, die dingen. Zonder man, zonder kinderen, gewoon even wij. Ik probeerde niet te lachen, alhoewel het er schattig en hilarisch uitzag. Ik heb zelf veel te vaak dat soort situaties meegemaakt. En mijn vriendinnen ook. Ik denk aan de keer dat we bij de notaris gingen tekenen voor ons nieuwe huis. Het leek me zo gezellig, romantisch en idyllisch ook om onze dochter mee te nemen. Maar die kakte dus voor de deur van de notaris haar luier vol. Dat wist ik niet en toen ik haar in een soepele beweging uit haar stoeltje wilde tillen, zat mijn hand vol. Of mijn vriendin H. die het leuk vond om met haar baby naar Australië te vliegen. Ze was avontuurlijk en reislustig en dat zou allemaal niet veranderen met de komst van een kind. Goed georganiseerd als ze was, pakte ze ook een extra setje kleding in voor haar kleine man. Alleen was ze dat voor zichzelf even vergeten. En hij spuugde heus ook over haar heen. Ergens ter hoogte van München. Of Keulen. In ieder geval nog heel veel uren van Australië verwijderd.
Wat mijn punt is van deze ontzettend lange tekstuele dwaling, is dat we allemaal irritante, gênante, onhandige situaties meemaken. Dat we allemaal, ook wij tijdens deze droomreis, een traan wegpinken om dingen in het leven die net even anders lopen dan we zouden willen. Moraal: als je dan zo hemels op je bed ligt en het bij jou net even allemaal heel genoeglijk en comfortabel is, dan mag je daar best van genieten. Waarvan akte.
