Mays Modecollege

Het beroemdste pakje van de wereld

Potdorie jongens, wat een feest. Mijn inner-juf maakte honderd sprongen, want mijn modecollege van vorige week (je weet wel, over de wrap dress stootte zomaar door naar de hogere regionen van onze top 5. Wat een heerlijke leerlingen zijn jullie. Tijd voor een volgend lesje en ik neem jullie hiervoor mee terug in de tijd. Naar Dallas op 22 november 1963 om precies te zijn. De dag waarop John F. Kennedy werd vermoord.

Wat?

Een roze mantelpakje van roze boucléwol met een blauwe kraag en twee zakjes die ook weer met donkerblauw zijn afgebiesd. Het was een double-breasted jasje met gouden knopen waarover historici zich grijze haren hebben gepiekerd of het nu van Chanel was of niet. Exact zo’n pakje zat namelijk in de collectie van Chanel het jaar daarvóór.

Probleem was dat Jackie zo’n Chanel suit natuurlijk lachend kon betalen, maar dat het niet echt getuigde van vaderlandsliefde als ze duizenden dollars per jaar naar Parijs liet vloeien in plaats van naar Amerikaanse ontwerpers. Uiteindelijk gaf Justine Picardie het antwoord in haar biografie over Coco Chanel. Knopen, stof en richtlijnen et cetera werden van Chanel verstuurd naar Chez Ninon. Dat klinkt weliswaar ook behoorlijk Frans; het was heus de New Yorkse ‘kleermaker’ van Jackie. Het klassieke pakje (dat toen reuze hip was want roze, róze) maakte Jackie helemaal af met haar signature pillbox hoedje en een navyblauwe tas die weer verwees naar haar kraag.

Waarom?

Het bezoek aan Dallas was belangrijk. John had zijn vrouw verteld dat ze zouden worden bedolven onder opzichtige, Texaanse en vooral republikeinse vrouwen. “Denk bontjassen en opzichtige juwelen all over the place,” sprak hij tot zijn vrouw. Hij vervolgde: “You have to look as marvelous as any of them. Show them what good taste really is like.” Een taakje dat aan Jackie wel bested was. Na een avond ‘kast-in-kast-uit’ en ‘deze-wel-deze-niet’ had ze haar perfecte ensemble gevonden.

“Het jasje is nooit gewassen.”

Kost dat?

Ondanks dat het geen echte echte Chanel was, was de prijs van dit ensemble natuurlijk minstens gelijk aan the real deal. En nu willen jullie natuurlijk van mij weten wat dat kost, zo’n setje. Ik hoop dat jullie zitten, want het is niet mals. Het ligt er natuurlijk aan of het uit de ready to wear-collectie is of dat het een couturestuk betreft. Dan spelen stofkeuze en bewerkingen een rol. Maar heb je je zinnen gezet op zo’n klassieker, hou dan rekening met een getal van minstens vier nullen.

Waar is het nu?

Jackie was een heldin en hield het pakje bebloed en wel aan terwijl de nieuwe president benoemd werd. Ze heeft het pas een dag later uitgedaan en het pakje opgestuurd naar haar schoonmoeder die het bewaarde op zolder. Met een briefje erbij. ‘Jackie’s suit and bag, worn 22nd november 1963’. Ik moet ook huilen als ik dat lees. Het pakje is uiteindelijk gegeven aan het nationale archief in Maryland. Daar wordt het bewaard in een ruimte zonder ramen, waar de temperatuur gecontroleerd wordt tussen de 18 en 20 graden bij een vochtigheid van veertig procent. De lucht wordt bovendien zes keer per uur vervangen. Het pakje is nooit gewassen.

Op de wikipagina van dit pakje (jawel, deze outfit heeft een eigen wikipagina, dan heb je het als pakje wel gemaakt) staat dat men verwacht dat het na 2013 aan het publiek getoond zal kunnen worden. Nou, beste mensen, we schrijven inmiddels 2017. Ik zou zeggen: een Jackie-museum maken met dit ensemble als bedevaartsoord voor modemensen.

Zijn jullie hongerige modestudenten op zoek naar meer Jackie? Ik schreef hier een stuk over de vraag waarom je de film moet zien met Natalie Portman als de First Lady. Prachtig. De film dan hè, niet mijn stukje.