MIJN BIZARRE ROLLERCOASTER

Het is vijf uur als ik dit stukje schrijf. ’s Ochtends dus. Ik kan toch niet meer slapen en bovendien heb ik vandaag genoeg te doen. Iets met een tijdschrift dat we lanceren en iets met een zeer prestigieus seated dinner. In de Westerkerk. Ik weet niet of jij wel eens een diner hebt georganiseerd voor 130 A-listers, maar ik kan je vertellen: het is een klusje.

De whatsappgroepjes buitelen over elkaar. We hebben sowieso ons standaard praatplein Amayzine-redactie, de leuste appgroep van het land, en Amayzine sales. Nu zijn daar Amayzine Magazine en Amayzine LOTY bij gekomen. Als ik vijf minuten niet heb gekeken, wachten me meestal 37 verse berichten.

Een greep uit de afgelopen dagen. “Hi, ik sta bij het Pulitzer, de dame hier weet niets van mijn komst.” Een beroemde make-up artist is ingevlogen uit NY en krabbelt al vroeg in de ochtend aan de poort van mijn lievelingshotel. Zes appjes verder is alles geregeld en kan de persoon in kwestie lekker vroeg inchecken.

De lijst rsvp’s ontploft. We hebben 130 plekken en de afgelopen dagen stond de teller constant en keihard op 136. Adem in, adem uit, er zeggen altijd nog wat mensen af op het laatst. Mooi niet dus. Maar gelukkig hadden we een tafel extreem geclaimd voor onverwachte gasten, dus iedereen heeft een plek.

“Hi, ik sta bij het Pulitzer, de dame hier weet niets van mijn komst.”

Dan het topmodel dat vanavond een award gaat winnen. “Ze is er,” zegt haar agent. “Maar als de Amerikaanse Vogue belt of Mert en Marcus weer iets met haar willen doen, dan heeft dat natuurlijk voorrang.” Ik zeg dat ik het begrijp, maar stuur daarna allemaal wensen het universum in. Ik wens haar honderd shoots met Mario, Patrick, Mert en Marcus, maar Nu Even Niet.

Dan de outfits. Die van mij had ik nota bene vrijdag al rond. Een beeldschone Ronald van der Kemp via Net-A-Porter. Ik hoef er mijn buik niet eens bij in te houden ook. Ha.

Maar nu de rest. Voor het topmodel hadden we twee prachtpakken van Claes Iversen besteld. Beautiful, maar haar benen zijn zo lang dat haar agent de voorkeur gaf aan een jurk. Ineens schoot Ronald van der Kemp weer door mijn hoofd. Ik belde zijn rechterhand. Die bleek al met één been in de auto te zitten naar Parijs (coutureweek), maar als ik even aangaf welke looks ik zou willen lenen, dan plukte ze die er wel even tussenuit. En wanneer ik ze ongeveer zou kunnen halen. “We zitten al in de auto,” riep ik en zeventien minuten later laadden we onze Renault vol met couture.

Nu nog de tafelschikking finaliseren (Anouk Smulders komt toch, net als de grote nieuwe baas van een cosmeticabedrijf), een outfit regelen voor onze male make-up artist, 130 linten om ons magazine binden (de handgeschreven briefjes voor elke gast heb ik vannacht geschreven) en het bibliotheekboek zien te vinden van mijn dochter. Anders krijg ik ruzie met de juf. Doeiii!