Mijn intense brakheid in 6 stappen

Champmigraine = McDonald’s + Lil Kleine-gedrag

Oké, ik ben weer een beetje bij zinnen. Een béétje dan. Je moet weten: woensdagnacht was de coolste Magnum pajayjay party ooit in het Conservatorium Hotel. Houd de site vandaag maar efkes in de gaten, want straks gaat onze May-Brittus je er ALLES over vertellen.

Wat je krijgt als je de hele avond het gebruikelijke wijntje overslaat en in plaats daarvan diehard aan de champ gaat? Met hier en daar een lycheecocktail (best goddelijk trouwens), een paar witte chocoladeshotjes en dan nog even een Moscow mules of wat  achterover slaat? Dat is ei-gen-lijk een regelrechte uitnodiging voor een gast die je donderdagochtend liever niet naast je hotelbed hebt staan. Een man. Met een hamer enzo. Ik zeg na ieder feestje voor het slapengaan dat die vent moet oprotten en TÓCH wist ‘ie hotelkamer numero 511 waar Lil en ik sliepen the day after probleemloos te vinden.

En hoe kut het ook is om je de hele dag een rillend rietje te voelen, het heeft ook wel weer iets grappigs. Zeker in mijn geval, want ik hou er een heus ritueel op na. Aanschouw het zes stappenplan, a.k.a. een dagje brakke tak zijn met Kieks.

1. De dag begint ALTIJD vrolijk

Als de man met de hamer aanklopt, doe ik zingend voor hem de deur open en bied ‘m dan nog een bakkie koffie aan ook. Alles is grappig. Gisteren was leuk, ik voel me heeeeelemaal niet zo brak na vier uur slaap en stiekem verdenk ik mezelf ervan dat de alcohol nog werkt.

2. En natuurlijk: dan begint het gemekker….

Meestal komt de échte brakheid pas na anderhalf uur indalen. De wijnmigraine, de droge mond en de spaghettibenen. De terror. Dan wordt er zo’n zeventien keer gezeurd à la Brigitte Kaandorp: “Ik heb een heel zwaar levuuuuh… Ja echt héééél zwaaaaaar…” Ik ga nog steeds stuk om dit filmpje.

3. Dan móet er naar de McDonald’s worden gereden

Maakt niet uit waar ik ben. Of met wie. Ik moet cola hebben en friet. En alleen de dunne Franse frietjes van de McDonald’s voldoen. Met een dubbel bakje frietsaus (even serieus; wíe heeft er nou genoeg aan één bakje?!). Als de shit echt aan is, slinger ik ook nog een Quarter Pounder naar binnen. Dit alles wordt uiteraard uitgebreid gedocumenteerd. #CheckInstaStoriesVoorHetBewijs #Burp.

4. Dan móet er een impulsaankoop gedaan worden

Geen idee waar die achterlijke, materialistische houding vandaan komt, maar als ik brak ben moet ik iets moois. Ik verander in Lil Kleine. Zet een zonnebril bij Céline op mijn snoet en ik zeg binnen vijf seconden: “Dit wil ik. Pak de hele winkel maar in. Met die knappe verkoper er ook bij graag.”

5. Dan móeten er video’s naar een x-aantal gedupeerden gestuurd worden

De klaagzang in bed, het vreten bij de Mc, de nieuwe aankoop; alles moet gedeeld worden. Meestal met vriendinnen, maar ook met collega’s als ze even pech hebben. De oververmoeidheid verandert in drukte. Mijn dag is niet compleet als ik niet 15 spraakmemo’s met alle mogelijke accenten die ik kan bedenken heb doorgestuurd.

6. Tot slot: een billendansje doen als je de dag hebt overleefd

En er desnoods eerder een einde aan breien. A.k.a. gisteravond als een baby om acht uur ’s avonds kwijlend je bed duiken en gewoon even 14 uur knock-out zijn. VEERTIEN. UUR.

Je snapt: deze lolbroek houdt zich voor de komende maand weer even gedeisd. Beter voor de drie B’s: het bed, de bankrekening en de billen. Lil Kleine gaat weer even ondergronds.