Meid, je zit weer in de puberteit

Een milliseconde kom ik in de verleiding om zo hard de deur dicht te slaan dat de glazen er in de kast van gaan rammelen. Gewoon omdat het diep vanbinnen zo oud en vertrouwd voelt. Niet dat ik het doe, want ik ben potdorie geen 31 jaar geworden om zo puberaal tegen pa of, nog erger: schoonma te doen. Maar wat zou het soms even lekker zijn.

Ik voel me dwars, misschien zelfs wat onterecht, ik maak van muggen hele kolonies aan olifanten en ik doe dit alleen bij mijn (schoon)ouders. Wat me brengt op de vraag: bestaat er een tweede puberteit? Dat je je verzet tegen de heersende orde zeg maar, ook al zijn die allang niet meer heersend. JA, hoor ik overal om me heen. Mijn ene vriendin had het toen ze zwanger was, de ander toen ze richting de middelbare ging (en dan bedoel ik leeftijd en niet school) en weer eentje kreeg de houding van een zestienjarige toen ze op zichzelf ging wonen. Met mijn net in de dertig ben ik ver van middelbaar (vind ik), er is ook geen koter op komst en wonen doe ik al enige tijd op mezelf. Waar ik dan zo moeilijk over doe? Geen idee. Maar zou ik misschien alsnog in een tweede puberteit zijn gekomen? Eén die dan misschien vrij is van lelijke jeugdpuistjes en voor het eerst ongesteld worden en prutsen met tampons, maar waar je moodswings van door het dak gaan en je dat krijgt van vaders of moeders?

Puberen heeft alles te maken met verzet, zodat je een eigen identiteit kunt vormen. Het is nodig als je van kind naar volwassen gaat, maar ook als je moeder (heus goedbedoeld) haar zwangerschapsdagboek met handige tips op je nachtkast legt omdat je in verwachting bent. Zit je niet op te wachten, want natuurlijk wil je haar in tranen bellen als je vergeten bent een verse luier in de tas te stoppen en nu al vijf minuten in de file staat inclusief kiddo met grote boodschap in de pamper, maar je doet het vooral allemaal lekker zelf.

Het heeft natuurlijk alles te maken met hormonale schommelingen. Vrouwen schijnen het bijvoorbeeld te kunnen krijgen in plaats van een midlife crisis. Hoe kak is dat? Je geliefde gaat met een beetje pech op zoek naar een jong, blond ding en een nieuwe sportwagen en jij staat als een gillende puber te jengelen omdat je het leven niet eerlijk vindt.

Lang verhaal kort: alleen maar nadelen, die tweede puberteit, ik doe niet mee aan die ongein. Ik ga bijna stampvoeten van het idee alleen al. Geen idee wat mijn hormonen doen of welke heersende orde ik voel, maar bij dezen was het gewoon een kleine irritatie die ik groter maak dan nodig is. Maar mocht jij het idee krijgen dat je het onder de leden hebt, het bestaat dus zeker. Beware…