MOOI MAN

by Maddy Stolk

Ik kom er altijd stukken knapper vandaan dan ik erheen ging. Het is er bovendien buurtkroeg, psycholoog en afhaal-Chinees in één. Mijn kapper rocks. Hij ziet eruit als een blond engeltje – en achter zo’n lief en onschuldig gelaat gaat vrijwel zonder uitzondering de grootste vrijbuiter schuil. Het is dus altijd smullen geblazen als ik plaatsneem in de kappersstoel, niet in de laatste plaats omdat ik standaard een dubbele gin-tonic in mijn handen gedrukt krijg, in het kader van een goed begin is het halve werk. Daarna mag ik vertellen over mijn avonturen – al ben ik daar de laatste tijd zorgwekkend snel over uitgepraat – en vervolgens gaat hij los. Ik weet inmiddels meer over Grindr dan me lief is, en heb ook meer screenshots van ontklede lendenen gezien dan voor een doorsnee mens goed is (beelden die op de meest ongelegen momenten weer voor mijn geestesoog opdoemen, als ik bij de huisarts zit met een aanstormende blaasontsteking bijvoorbeeld). Als ‘ie ooit de kappersschaar in de wilgen wil hangen, kan hij altijd nog een relatieadviesbureau beginnen, met een uitgebreid extra pakket voor internetdaten en casual hook-ups. Ik leer in een uurtje in die kappersstoel meer over het (gebrek aan) gevoelsleven van de hetero- en homoman dan in vijf jaar daten in het wild. Om het af te toppen staat er bij de wasbak een massagestoel, dus terwijl hij met zijn handen in jouw haar zit, krijgt de derrière een shiatsu-massage. Ik zeg het je: ik kom er altijd herboren vandaan.

Als notoire te-laat-komer (dat schijnen overigens de leukste mensen te zijn, las ik ooit en dat wil ik maar al te graag geloven; mijn beste vrienden zijn zelf ook altijd minstens een half uur te laat en dus komen we altijd precies tegelijk aan – maar ik dwaal af) heb ik meer dan eens de Thai moeten laten aanrukken omdat ik tussen werk en kapper/psycholoog/kroegafspraak geen tijd meer had voor zoiets triviaals als eten. En terwijl ik mijn Pad Thai aan de bar (ja, hij heeft ook nog een bar in de zaak, met barkrukken en alles) zit op te peuzelen, krijg ik uitgebreid verslag van de stand van zaken in medialand, want hij krijgt zo’n beetje iedereen in zijn stoel. Alles in het nette uiteraard, zonder namen en rugnummers, maar smullen is het wel.

Voordat het glazuur nu van je tanden springt na deze mierzoete liefdesverklaring: mon coiffeur is ook reuze vals. Als ik te lang gewacht heb en mijn uitgroei Cruella De Vil-achtige proporties aanneemt, duwt hij voor de spiegel mijn hoofd naar voren en mijn scheiding opzij en zegt: ‘Kíjk nou! Zo wordt het natuurlijk nooit wat, met jou en de mannen.’ En nadat ik een keer een paar nachten goed geslapen had voordat ik in zijn stoel achterover leunde, riep hij enthousiast: ‘Wat heb je gedaan?! Je hebt iets laten doen! Zo goed heb je er in geen jaren uitgezien, die afgrijselijke wallen zijn helemaal weg!’ Thanks, honey.
Maar toch: van hem kan ik het hebben, en hij had bovendien een puntje: die wallen, daar kon zo langzamerhand een hele volksstam in wonen. En sommige mensen zijn zo charmant terwijl ze vals zijn, dat ze overál mee wegkomen.

Enfin. Vanwaar deze lofzang op mijn kapper? Omdat sommige mensen er soms gewoon eentje verdienen. Dus Dennis, deze is voor jou.