Mug, we moeten praten

Als specimen uit de orde van de tweevleugeligen (zo staat het écht op Wiki) ben je vast niet gewend brieven te ontvangen, maar er moet me iets van het hart. Je hebt een slechte invloed op mij en mijn geliefde. Zo, dat is eruit.

Door jouw toedoen hangen we ’s nachts in de lampen en dan niet op de goede en giechelige manier. Als ik ’s ochtends wakker word, heb ik het gevoel dat ik drie flessen wit soldaat heb gemaakt. Maar in werkelijkheid scanden mijn slaapogen (waar ik geen reet mee zie, want ik heb min drie) iedere centimeter van het plafond af op zoek naar jou. Ik rolde om vijf uur vanmorgen ondertussen nog een ommetje in de Deet, maar volgens mij zien jullie dat tegenwoordig als een aangenaam parfummetje, en mijn geliefde zat met de mepper in de aanslag rechtop in bed. Wat ik je zeg: je bent slecht voor mij en mijn geliefde. Het was een bewogen nacht.

 “Mijn linkerbeen lijkt meer een war zone”

Ik word er trouwens ook niet knapper op. Vertrok ik gister nog met twee herkenningspunten der mug op het been naar de redactie, vandaag heb ik er acht bij. Mijn linkerbeen lijkt meer een war zone dan wat anders, omdat ik die dus très ladylike ’s nachts om het dekbed heen drapeer. Jullie zien dat als een Himalaya aan prikkansen plus de nodige vulling. Toen je rond zes uur in de ochtend in mijn oor probeerde te kruipen (wáárom probeer je dat?), kwam ik erachter dat je van mijn, toch al niet heel ranke, enkel een rampgebied hebt gemaakt. Ik heb er een enkelband aan prikjes bij. Mijn lief probeert me zelfs te bedotten door te zeggen dat je er niet bent. Zodat het licht uitblijft. En de Deet niet tevoorschijn komt. Om te zorgen dat ik ver weg blijf van het ijsberen in de slaapkamer. En mijn teleurstelling als je de verdwijntruc hebt gedaan.

Voor de vorm bombardeer ik je tot de Vechtmug, gezien de locatie waar we nu wonen. Eerlijk, de Brabantse mug was toch een stuk gezelliger. Jullie Vechtmuggen lijken de gave van het verdwijnen te bezitten of jullie zijn gewoon dunner en daardoor onzichtbaarder dan de Brabanders (het is toch de Randstad). Als die ouwe trouwe Brabo zijn buik vol had, ging ‘ie ergens vol in het gezichtsveld tevreden zitten zijn. Maar jullie Vechters zijn ieniemienie en kruipen in de schaduwen rond (vergeef me mijn drama) om gewoon weer toe te slaan. En even, hè? Als je mij acht maal prikt en hém voor de grap ook nog een stuk of twee keer, dan ben je trouwens ook een onverzadigbare hebberd. Wat moet je met al dat bloed, slap aftreksel van Dracula dat je er bent.

Mug, ik heb je zus of je moeder of je nicht geëlimineerd. Met mijn blote handen. And I liked it. Dus zie dit als het dreigement dat het is, want jij bent de volgende. Ik beloof het je.