NOG EVEN OVER DAT ENGELS…

‘Verloedering van de Nederlandse taal’ werd er laatst gezegd over een stukje van mij dat  online kwam en dat nog niet door onze eindredactiewasstraat was geweest. Tenminste, zo was het als je via Facebook op mijn stukje kwam, want hij was zeker wel nagekeken, gecorrigeerd en online aangepast, maar for some crazy reason duurt zoiets heel even voordat je bij de geüpdatet versie terechtkomt. Afijn, de grammar police zat er weer bovenop en ja, natuurlijk is het dan even slikken als je de reacties leest. Mensen kunnen online hard zijn en ik wil niet zeggen dat dat niet mag, maar whatever happened to wat Ellen DeGeneres altijd zo stimuleert: be kind to one another. Kost je niks.

Wellicht is mijn perceptie altijd een beetje anders geweest, maar ik dacht dat vanaf het begin af aan bekend was (ik bedoel vanaf het moment dat bekend werd dat ik een van de nieuwe editors van Amayzine zou worden) dat het voor mij nogal onwennig was om in het Nederlands te tikken en dat mijn grammatica inderdaad af en toe wat haperde. Ik werkte voorheen als vertaalster, schreef altijd alles in het Engels en las alles in het Engels. Nog steeds eigenlijk; alles wat ik doe is vaak in het Engels. Ik heb dan misschien niet de elegantie en de vocabulaire scope van andere editors als het gaat om de Nederlandse taal en ik máák inderdaad af en toe fouten, maar via trial and error leer je het soms vaak het allerbest, dus thank god dat we zo’n fijne eindredactie hebben waar ik elke dag weer van leer. Zelf zie ik ook vaak zat Engelse fouten voorbij komen bij anderen, maar ik zal ze hier never nooit over bashen. Als je er per se iets van wilt zeggen, dan kan dat heus op een betere, of laat ik het zo zeggen: vriendelijker manier dan iemand gelijk haatberichten (no joke, die kreeg ik) te sturen.

“take it or leave it.”

En nog zoiets: ik mocht vorige week tijdens onze Look of the Year Awards een prijs uitreiken aan Jason Denham. Jason zelf is Brits, dus daarom vond ik het wel zo passend om hem in het Engels te introduceren. Beetje jammer toch als je een award in ontvangst mag nemen en geen idee hebt wat diegene die het je overhandigt zei? Maar goed, daar stond ik dan, ietwat zenuwachtig waardoor mijn stopwoordje(s) iets vaker werden gebruikt dan de bedoeling was. Gelukkig gebruikte ik niet het woord ‘like’, because like, that just sounds like, ridiculous. Maar ‘you know’ komt dan net iets vaker mijn mond uit, inclusief mijn extreem Amerikaanse accent.

Bleek dus achteraf dat ook hier iemand een mening over had. Of ik het soms ‘cool’ vond om met een Amerikaans accent te praten. Alsof ik het expres deed. Zo praat ik echt. Ik gebruik misschien ook wel heel vaak Engelse woorden en uitspraken in mijn teksten,  maar echt, ga een kop koffie met me drinken, want zo praat ik ook in het echt, take it or leave it.

Gelukkig waren daar dan weer de wijze woorden van May die mij geruststelde: als mensen ergens jaloers op zijn, maken ze het belachelijk. En dat we af en toe soms ergens een grammaticafoutje maken, guys, dat is menselijk. We’re only human after all…