One size fits helemaal niet
Mijn creditcard lag te schokken van de schrik. Nee, ik heb niet net als Kiek twee paar Chiara’s gekocht bij de Bijenkorf. Of net gedaan als onze sales director Daan die jurkjes van Isabel kocht of als Annick die een Proenza in haar mandje liet vallen. En Elke een tas van A.P.C.. Of Lil een paar boots waar ze je nog tig jaar mee om de oren gaat slaan. Of net als May een badpakje van Net-A-Porter. En Simone ligt trouwens met creditcard op de loer voor een Mulberry. Dat allemaal niet. Ik had een bruiloft en níets om aan te trekken. Dit afschuwelijks vond plaats op de dinsdag en de bewuste bruiloft was op vrijdag.
Je wilt toch een beetje knap voor de dag komen, dus ik plempte mijn mandjes bij de Bijenkorf (vandaag besteld, morgen in huis), Zara (express deliveries) en Mango (ook een express-geval) tot de digitale rand vol. Of nou ja, tot de max van mijn kaart. Om er een beetje leuk in te passen, bestelde ik een diversiteit aan maten en de bezorgers maakten me weldadig gelukkig op donderdag door langs te komen met grote, goedgevulde dozen met kledij. De editors scandeerden ‘passen, passen, passen’ over de redactie en ook al kreeg ik het daar een beetje warm van, dat deed ik toch maar. Kanttekening: het was bloody hot en ik was een tikje nerveus of ik überhaupt wel iets te dragen had bij het jawoord van mijn lieve vrienden. Naakt is ook zo wat.
Jurk één, dit was logischerwijs mijn lievelings. Pluspunt uno en dos op borsthoogte lieten zich niet bedwingen door de wrap dress, waardoor het anders zo frivole Cuba-rokje onfraai open bleef hangen op kruishoogte. Jurk twee, in de categorie ook best wel oké met dezelfde maat én van hetzelfde merk… Was het maar een wrap dress, want ik had rond de taille zo’n vijftig centimeter stof over waar ik níks mee kon behalve kamperen. Jurk drie, jeukt in den extreme. Jurk vier in dezelfde maat, wat verstikkend rond de heupen. Jurk vijf, te los rond de borst (uuuuh, bijzonder gekkige pasvorm, want ik heb dus nooit te los rond de ladies). Jurk zes, wat dwangbuizerig rond de bovenarm en ruim rond de derrière. Jurk zeven, het kaartje dat zich tovenaarachtig rond de onderkant van de jurk heeft gewikkeld en waardoor ik nu in de knoop lig. Jurk acht, PANIEK. Grootse, overweldigende, enorme, dramatische paniek.
“Met die kleine billetjes in die broek”
Lief modehuis, ik snap het niet. Hoe kan het dat jullie maatvoering zo extreem uiteen loopt? Dat je na het passen van kledingstuk één aan de beademing kan want te strak. En bij kledingstuk twee met naald en draad in de aanslag moet om nog iets van je curves in de stof te boetseren. One size fits helemaal niet, net als jullie doorsnee S, M, L of XL, 36, 38, 40 of 42. Is het merk Frans, doe dan maar een maat groter. In het geval van Italiaanse makelaardij, dan is het gerust plus-gigagroot. Ga je aan de sjans met Scandinavisch, dan is het juist allemaal weer wat minder frêle. Daar raak zelfs ik, als begenadigd shopper, helemaal van de wap van. En ook een beetje verdrietig. Wist je trouwens ook dat het te maken heeft met de trend? Als die petieterig is, dan pas jij met je Hollandse bovenbenen nooit in de maat die je normaal hebt. Is de trend Kardashian? Dan passen ze het allemaal wat meer aan op vorm en ben je nérgens met die kleine billetjes in die broek. Het kan ook zomaar zijn dat je maat 36 van 5 jaar gelee nu over de toonbank gaat als een 40. Ik vind het maar ingewikkeld.
Kiek koopt zich in het kader van ‘altijd goed’ verloren aan tassen en schoenen, maar zelfs de schoen van het modehuis in kwestie showde bij mij wat te veel aan teendecolleté. Ik besluit daarom bij dezen dat ik niet meer let op al die nummertjes in de kraag of broekrand. Als merk en modehuis zó sjoemelt met die centimeters, dan mag ik het ook. ‘Wat zei je mevrouw de verkoopster? Oooh, ik draag al jaaaaaaren een S.’
