Online naaktheid
Ja, online naaktheid, ja. Dat vind ik nógal een ding. Heus niet in de alom bekende filmpjes, die zijn er juist voor de nakende niksies, maar ik hoorde gisteren op de radio dat 1 op de 15 jongeren naaktfoto’s naar anderen stuurt. Het is dat ik stevig vastgesnoerd zat in mijn autostoel, anders was ik er pardoes afgevallen. 1 op de 15 jonge mensen tussen de 12 en 17 jaar waart naakt rond in de digitale wereld. Dat zijn er dus gemiddeld 2 op een doorsnee middelbare schoolklas (en dan heb ik het over een klein klasje). Ben ik nu de preutsheid zelve of is dit gewoon een fors aantal?
Als het over naaktfoto’s gaat, dan hoor ik mijn moeders stem standaard in mijn hersenpan echoën: zorg dat er nooit, maar echt nóóit naakte foto’s van jezelf te vinden zijn of überhaupt bestaan. En daar zorgde ik braaf voor. Ik geloof oprecht dat er nergens zoiets ronddwaalt van mij in cyberspace. Of ik moet in tipsy toestand dingen gedaan hebben die ik me niet meer kan herinneren. En nee jongens en meisjes, dit is geen uitnodiging tot een zoektocht. Maar voorzichtig was ik altijd en eigenlijk ben ik dat nog steeds (met acht jaar dezelfde vriendlief en counting, ja). Als er ooit zoiets opduikt, en ik schat die kans nihil in, dan komt het doordat ík dat wil. En niet omdat die sukkel van twee klassen hoger mij op mijn zeventiende zo graag met zijn vrienden wilde delen.
Of ik moet in tipsy toestand dingen gedaan hebben die ik me niet meer kan herinneren.
Uit een onderzoek van een paar jaar terug, bij onze Britse buren, kwam het opmerkelijke feit dat 30 procent van de volwassenen weleens iets seksueels voor een camera deed. Zou ik me nog steeds dodelijk ongemakkelijk bij voelen, maar hé, we hebben het hier over volwassenen. Moet je vooral lekker zelf weten, sexting is het nieuwe bellen of zoiets. Alleen kinderen? Want dat zijn het toch, kinderen? Oh ja, en natuurlijk spookte ik op die leeftijd veel meer uit dan goed voor me was, maar ik hoop altijd dat de volgende generatie van mijn losbandigheid heeft geleerd. Ik heb het volgens mij juist erger gemaakt. Weet je wat het is? Ik deed domme dingen, maar echt best wel behoorlijk domme dingen, alleen dan werd er niet meteen een screenshot van mijn Snapchat gemaakt. Ik had dááágen de tijd om mijn sullige moves weg te poetsen met gifjes op Cu2 of te maskeren met de dansende banaan op Hyves. Nu Snap je, want je leeft en daarom wordt elke vierkante centimeter in de cloud gedocumenteerd.
Het lijkt soms alsof online minder echt lijkt, minder echt voelt en dat daarom alles maar de digitale wereld ingeslingerd wordt. Maar kom op, het is toch echt je naakte lichaam. Stel dat je dit vertaalt naar real life: je komt een knapperd tegen in de kroeg, vraagt een beetje hoe het gaat en wat ‘ie zoal doet en na het vijf minuten wisselen van wat wetenswaardigheden trek je dat shirt omhoog om de boezem te showen. Als reactie laat hij de boel daarbeneden even zien aan de Keuringsdienst. Krijg je toch een gekkige of op zijn minst aparte avond van?
En begrijp me vooral niet verkeerd, ik schrijf dit niet omdat ik die jonge gasten veroordeel of omdat ik iets van ze vind. Ik schrijf dit alleen omdat ik me belachelijk zorgen maak over het feit dat meisjes én jongens online in verkeerde handen vallen. Daar is zelfs een naam voor, sextortion. Ze zijn al zo ongenadig voor elkaar en in het nieuws van vandaag zie je live dat we daar nog wel een zieke geest bij op kunnen tellen. Wacht gewoon nog even met die camera tot je iemand treft die zorgvuldig met je omspringt en lief voor je is (en tot je volwassen bent uiteraard). Dat maakt álles leuker, ook het bespringen. En helemaal als er nog wat te raden overblijft.
