Operatie zomerbillen

Dat je door je vakantiefoto’s heen scrolt en opeens een rolberoerte krijgt. Putten! In mijn billen! In mijn bovenbenen! Arrrrgggh! Dat ik dus de helft van mijn foto’s moet deleten en mijn man de opdracht heb gegeven om nooit, maar dan ook NOOIT meer foto’s van mijn achterkant te nemen als ik een korte broek of bikini draag.

Ik had nooit putten. Dat ik in mijn jeugd een paar jaar in het dorp Putten heb gewoond was al erg genoeg. Het is nooit objectief vastgesteld door een onafhankelijke jury, maar laat ik dit zeggen: ik was de koningin van de korte broek, de babe van de bikini’s, de Antilliaan onder de blanken. Ik had ass.

En nu dit! Als je mijn leeftijd hebt, moet je al met het nodige leren leven (ik noem een uitgelubberde kaaklijn, borsten die qua volume alle kanten op knallen al naar gelang je menstruatiecyclus, geen sjans meer hebben met dertigjarigen) en nu komt dit er ook nog bij. Darned!

Je kunt best wat laten doen aan je gebutste bips zoals bindweefselmassages en pijnlijke behandelingen met rollers. Dat zijn behandelingen die best resultaat opleveren, maar waarmee je de diepe putten (zoals ik er nu één heb midden op mijn linkerbil, why god, why?) niet permanent wegkrijgt én ze werken ook nog eens maar tijdelijk.

‘Ik was de koningin van de korte broek, de babe van de bikini’s, de Antilliaan onder de blanken. Ik had ass.’

Gelukkig is er nu (denk er een hemelachtig muziekje bij) de Cellfina-behandeling. Die is niet goedkoop. Hij is ook niet zonder pijn en je billen zijn na afloop bont en blauw, dus denk niet dat je diezelfde week nog naar het strand kunt gaan zonder verdacht te worden van 50 Shades-achtige praktijken. Maar als het goed is, zijn je putten daarna wel verleden tijd. En shinen dat je zult, op dat strand!

Ik ga op bezoek bij dokter Jani van Doctors Inc. die het hele gebeuren aan mij uitlegt. Het schijnt dat die putten veroorzaakt worden door ‘bandjes’ in het weefsel die de huid naar binnen trekken. Bij de Cellfina-behandeling worden die bandjes doorgeknipt zodat, voilà, je huid op z’n plek terugbouncet. Hello, bolle billies!

Zoals ik wel vaker in een opwelling plastische chirurgie onderging (het was een ooglidcorrectie en het is heel mooi geworden, maar toen ik na de operatie drie weken lang met twee blauwe ogen rondliep, dacht ik wel: what the hell was I thinking?), stap ik nu zonder me er al te veel op voorbereid te hebben de behandelkamer binnen. Ik ga op mijn buik liggen, doe een gezellig spelletje op mijn telefoon en dokter Jani begint mijn billen en bovenbenen te verdoven. Dat verdoven gaat met een naald. En geprikt worden met een naald is niet mijn hobby (en ik neem aan ook niet de jouwe). Ik denk bij mezelf: waren die putten nu echt zo erg dat ik dit ervoor over heb?’Het antwoord op die vraag is overigens ja. Daar niet van. En alleen de eerste paar prikjes zijn vervelend. Daarna prikt hij in verdoofd gebied en merk je er niks meer van.

Vervolgens begint dokter Jani de behandeling. Ik geloof dat ik liever niet wil weten wat hij aan het doen is, maar hij zuigt stukken huid vacuüm (waarbij hij zijn assistent de opdracht ‘Suck it’ geeft) en vervolgens hoor ik een geluid alsof er iets door de shredder gaat. Een uurtje later is het klaar. Omdat er per put een wondje is gemaakt (ik had er achtendertig, jawel), kan daar nog wat bloed en wondvocht uit komen (vinden jullie wondvocht ook niet één van de meest vieze woorden die er bestaan? Yuk!), en dus worden mijn benen ingepakt in verband. Ook krijg ik -heel lief- een smoothie met banaan en dadel. Want je bent toch wel een beetje trillerig na zo’n behandeling.

Wil je weten hoe het daarna was? Lees binnenkort deel 2 van ‘Operatie zomerbillen’.