Als ik zou moeten bekennen welke zogenoemde ‘guilty pleasures’ er op mijn lijst staan, dan staat met stip op de eerste plek ‘Temptation Island’. Daarna volgt er ook ergens in het rijtje: stiekem gesprekken afluisteren. Vooral als je in je eentje naar een knipperende cursor op je scherm in een overvolle koffiebar zit staren en je met iPhone-oortjes in net doet alsof je naar muziek luistert. Zoals op exact dit moment. De Brooklynse koffiebar serveert ook lunch, en een paar ‘laptoppers’ hebben de bemanning van hun tweepersoonstafels opgegeven. Ik blijf stug zitten. De knipperende cursor maakt dat ik nog even moet blijven. Mijn buurvrouw van rechts maakt plaats.

Enkele minuten later is de tafel weer gevuld. Twee jonge mannen schuiven aan. Geheel in vrijmibo-tenue (lees: korte broek, hemd en basebalcap) zitten ze te wachten op hun lunch die ze eerder aan de bar hebben besteld. Ik kan het niet laten om als creep mijn oor te spitsen. Deze twee mannen intrigeren. Niet omdat ze zo waanzinnig knap zijn, maar omdat het enorm blatende ballen zijn waar je niet echt omheen kan. De een heeft het over zijn bedrijf, de ander over zijn vakantie. Maar in beide gevallen gaat het over ‘PJ’s’ (aldus; privévliegtuigen), jachten, ‘millions and millions and millions of models’ en over allerlei vrienden die met bijnamen worden aangehaald. Het wordt zo’n warrig verhaal dat ik het even niet meer bijhoud. Tot, de vakantieman aan de bedrijfsman vertelt dat zijn vriendin het vanochtend heeft uitgemaakt. Automatisch spitsen mijn oren zich weer, en ik voel me weer zo’n sidderende sneaky slang. Ik ben verbaasd, want het lijkt me dat je dit als eerste vertelt als je je ‘buddy’ treft voor een broodje op vrijdagmiddag en dus niet met zoiets op de proppen komt na dik 40 minuten het alleen maar over vakanties te hebben en ‘millions and millions and millions of models’. Toch? Maar ik ben nog meer verbaasd over het feit dat hij van de grote blatende vakantieman ineens is verworden tot bijna wenende kleine jongen. Hij heeft zelfs een app gedownload over hoe om te gaan met liefdesverdriet. Mijn hart breekt. Ik had niet zo mogen oordelen. Eigenlijk is deze man zo eentje met een heel klein hart. Maar nog voordat ik echt medelijden met hem krijg, komt de ware aard weer boven. Want zo snel als hij flipte naar de wenende gedumpte man, zo snel flipt hij in zijn telefoon naar een of andere sms-bericht. Het is van ‘this blonde one’ die hij op vakantie heeft ontmoet, met wie hij ook van alles heeft uitgehaald (ik zal verder niet alle details herhalen die de vakantieman er schaamteloos uit heeft gegooid, maar geloof me: het is heftig) en die dus nu naar New York komt. De tekst zegt namelijk ‘ticket booked, babe’. Ik rol met mijn ogen, slaak een zucht en mompelend komt er een halve ‘jezus’ uit.

Bijna hardop denk ik dat deze man echt een schizofreen is, een vreemdganger en hij allesbehalve medelijden verdient. Maar terwijl ik dit dus bijna hardop denk, vergeet ik even met deze gedragingen dat ik niet naar een luisterboek zit te luisteren, maar dat dit echt in het hier en nu gebeurt. Verschrikt en uit automatisme kijk ik naar rechts. En daar zijn ze. De vier paar ogen. Ze staren me aan. Ik ben gesnapt. Schraap m’n keel. Klap m’n laptop dicht en wurm me ongemakkelijk tussen onze tafeltjes door naar de uitgang. Ik beloof mezelf dit nooit meer te doen en voel me nu zo na betrapt te zijn echt een creep. Het enige voordeel? Die knipperende cursor heeft weer een verhaal te vertellen voor Amayzine. Zo zie je maar weer: valt het toch weer allemaal op z’n plek.

Voorlopig voor mij alleen dus even geen afluistersessies meer, en ik beloof mezelf het dus bij mijn lievelingsaccount ‘overheard in NYC’ op Instagram te houden. Deze vervullen immers met gemak mijn ‘guilty pleasures’ en dan zonder het gevaar gesnapt te worden. Zo, tot volgende week!