OUR GIRL IN NEW YORK
Een paar weken geleden was de jurk paars. Ontbrak de bruidegom. En was het kasteel in Italië gevuld met mensen die zich slechts bekommerden om hun eigen outfit. Gelukkig vandaag niet. De man staat aan de andere kant van de loper die ik in – godzijdank – het juiste wit af zal lopen. Ik sta klaar. Ik sta alleen zonder de mensen die hier zouden moeten zijn. Ik kijk de lege ruimte in op zoek naar een bekend gezicht om te vragen naar het plan, als Lotte in ferme pas komt aangelopen. Onze liefste weddingplanner. Gelukkig. Ze ziet er alleen wel een beetje apart uit. Verwilderd haar, in een spijkerbroek met verfvlekken en een enorme telefoon in haar handen. ‘Alles is geregeld’, verzekert ze me terwijl ze me doordringend aankijkt. Ik kan me alleen nog maar focussen op de stroken verf langs haar wang. ‘Wat komt goed?’ vraag ik haar. Ze antwoordt me nog een keer dat het allemaal goed is, dat het er toch uiteindelijk om draait dat Teun er staat en dat de gasten van de andere bruiloft instemmen te blijven zitten zodat de zaal niet leeg is. Ze duwt me het pad op. Ik knik naar enkele vreemde gezichten die mijn richting op kijken. De anderen praten wild handgebarend naar medegasten. Gasten die niet die van ons zijn. Een paniekaanval voel ik opkomen. Maar Teun vangt mijn blik. Ik ga met hem trouwen en hij is er. De rest doet er niet toe.
Verwilderd haar, in een spijkerbroek met verfvlekken en een enorme telefoon in haar handen
Als een mantra herhaal ik deze woorden. Zachtjes fluisterend. En dan ben ik daar. De loop naar Teun lijkt wel een eeuwigheid te duren. We gaan zitten en de voor ons totaal vreemde ceremoniemeester begint. Ze vindt het leuk om een quiz te doen. Pakt een pan met opdrachten (?) en dan voel ik iets op mijn rechterschouder. Er krioelen honderden witte spinnen daar waar ik iets voelde. Ik schreeuw. Ik schreeuw nog harder. Ik sla ze van me af. En raak verstikt in het tule. Gelukkig gaan een paar uur hierna de gordijnen open en is het een wintersprookje buiten. De ontelbare vlokken sneeuw bevestigen dat het nog geen mei is. Godzijdank. Het was maar een droom, het is nog geen lente. En al starend naar het witte plaatje buiten bedenk ik me dat de stress nu toch echt onbewust is toegeslagen. De weg naar het altaar is in zicht.
Dat het nog geen lente is, blijkt. Maar toch hebben we er heel even van mogen proeven gisteren. Met open schoenen, open jas en een open blouse zonder wollen trui ging ik naar buiten. En vandaag schijnt er 12 inch sneeuw te vallen. Nee, maar met het klimaat is niks mis, hoor (ik ben dus echt wel team Leo)
Thaise soep, hotdogs, Japanse sushi, thee en een glas water. Een keurig uitgebalanceerde bestelling. We zitten bij The Mercer Kitchen. Boven vind ik het altijd leuker dan beneden. De alom en al jaren bekende toko van Soho blijft een fijne plek. Vooral tussen het winkelen door. In een metallic jas bestormen we de winkels. Niet voor mij helaas; mannenspijkerbroeken staan er op de agenda.
En toen was daar de SS17 van Zara. Nu ben ik wel voor mezelf in Soho. De winkel kleurde aan de voorkant fuchsia en zachtroze. Moet ik aan wennen. Maar toch trok het me naar binnen. De perfect ingeruimde rekken in het roze beteken namelijk één ding: de SS17 is gearriveerd. Moest ik natuurlijk even tussen neuzen. Met zestien stukken ga ik het pashok in. Met drie sta ik bij de kassa. Keurig gedaan. Ik bedoel: mijn Zara-verslaving kan tot grotere aantallen leiden. Geheel tevreden wandel ik richting de metro, richting huis. Het was een goeie week. Rustig, maar rein. Tot over exact zeven dagen!
