Precies een week geleden zat ik bij Devocion met mijn liefste vriendin van de westkust. Gewapend met cappuccino’s met hartjes en laptops, zaten we aan een piepklein tafeltje. Het was alsof we weer even terug in de tijd waren. Zo zaten we ook tijdens schoolexamens en tentamenweken en deden we net als toen alsof we reuzehard aan het werk waren. Na drie Colombiaanse koffies stuiterden we door Brooklyn, de laptops inmiddels opgeborgen. De helft van de to do-lijst is afgestreept. Nu rest alleen nog één ding: de jurk. Uiteraard is mijn liefste vriendin ons bruidsmeisje. Ik heb een hekel aan dat woord. Bij bruidsmeisje denk ik toch echt aan een klein hummeltje in een kanten witte jurk met een mandje met rozenblaadjes. En dat zijn de bruidsmeisjes op onze bruiloft allemaal niet. Stuk voor stuk zijn ze de allerleuksten en allerknapsten en worden het stoten van bruidsmeisjes. Ik ga ze zeker niet allemaal in dezelfde jurk hijsen, maar va-va-voom moeten ze natuurlijk wel zijn. En dus gingen we op pad. Met honderd jurken betreden we de paskamer en met één winnaar kwamen we eruit. Potdorie, wat een waanzinnige jurk heeft mijn liefste vriendin van de westkust. En daar werd natuurlijk een glaasje op gedronken.

In Soho paradeer ik in pakken gemaakt door een heel leuke ontwerper. Ik kom hier zeker nog op terug, want voor nu is het nog een geheim project. Maar ook waren we in Soho voor pasta, antipasta en een verrassingstaart met kaarsjes voor de verjaardag van Jane bij Il Buco, nog steeds mijn lievelingsrestaurant aan Bond Street. En de dag erna doen we die taart nog een keertje, al is het maar omdat Blue ook mee moeten vieren dat tante Jane weer een jaartje ouder is geworden.

Op dinsdag moet Blue naar de dokter voor twee prikken en z’n jaarlijkse controle. Met een druppende neus zit hij zenuwachtig op de tafel. Hij vindt het maar niks, dit soort bezoekjes. Gelukkig zijn we snel thuis en kan hij op z’n troon met een kussen van ons bijkomen van de stress.

Nog minder dan 50 dagen en dan is het zo ver. Dan gaan eindelijk die ringen om die we kochten daar op het enige balkon op de Ponte Vecchio. De zenuwen slaan toe, maar oh, wat heb ik er zin in!

De zon kleurt de hemel roze. We kopen wijn bij de slijter met de slurpende dino. Het weekend is hier. En dat is fijn. Geniet en tot volgende week!