Zodra ik voet op Neerlandse bodem zet, staan er altijd twee zaken op het programma: snackbar + mensen kijken en broodjes eten op het terras van Van Dam. Van Dam is er op de valreep nog wel van gekomen, de snackbar tot nu nog niet. Ik heb geen tijd voor een patat oorlog, want ik ga eerst op bezoek bij mijn liefste vriendinnetje dat weer een baby’tje in haar buik heeft. In de tuin zitten we in de zon, zoals we twintig jaar geleden ook deden. Alleen vandaag is haar tweede kindje op komst en woon ik in New York… Maar ondanks alles is het allemaal als vanouds. En toen ging ik alweer terug naar Schiphol. Samen met Lotte ga ik naar Italië om de puntjes op de spreekwoordelijke i te zetten voor de wedding. Nog 4 weken. Ik kan het bijna niet geloven…

Lotte ontmoet ik op Schiphol. We gaan maar een paar dagen, dus handbagage moest wel lukken. Althans, die tas van mij is wel heel zwaar. Ik vrees dat ik de toegestane tien kilo niet ga halen. Om gedoe te voorkomen zet ik ‘m op de schaal. Exact 9,9 kilo. Ik doe een vreugdedansje, en als pakezeltje (maar een zeer tevreden pakezeltje) gaan we door de douane. Op naar het paradijs in Toscane.

Na twee uurtjes vliegen en een uurtje in de auto rijden we het landgoed op. Het is nog mooier dan ik me herinner. De bloesem zit aan de bomen. De vogels fluiten en vliegen in het rond zoals je in sprookjes ziet. Op onze kamer liggen aardbeien vanuit eigen tuin te wachten; dit is echt een sprookje. Lotte en ik nemen deze dagen alles door. Lopen met de staff langs alle punten, bespreken alle details en aan het ontbijt tikken we samen alle to do’s af. We zijn klaar. En toen gingen we nog even genieten. Van het uitzicht, van de wijn en van de zon die ondergaat en de lucht roze doet kleuren. En van die vogeltjes die ons wekken in de morgen. Nog 36 dagen…