Na zeven keer met een vliegtuig stijgen en dalen, na een geannuleerde vlucht stranden in Florence, na een noodlanding op Palma de Mallorca, na een waanzinnig weekend met weddingplanner Lotte op ‘onze’  trouwlocatie en een net zo waanzinnig-gekkenhuis-het-stopt-niet-met-de-magie-weekend met alle bruidsmeisjes op Ibiza, zit ik nu met een kop thee, een masker op m’n kop en heel wat griepsymptomen uit te kijken op een regenachtig Brooklyn. Ik ben kapot, maar god oh god, wat was het het allemaal waard. Deze week was een droom. Er was alleen maar liefde. Er was ook heel wat ellende met vliegtuigen (die noodlanding is geen grap), maar niks kon de droom verstoren. We gierden om die noodlanding, dronken er nog maar een cavaatje op. Met Lotte ben ik gestrand in een waanzinnig afgelegen hotel ergens in de buitenwijk van Florence en we lachten er om de bizarre situatie. Zo zaten we als prinsessen de zonsondergang te bewonderen, floten de vogeltjes zoals je ze alleen in sprookjes hoort doen en zo zit je koude pasta met ketchup in een met een TL-buis verlichte eetzaal vol hongerige en gestrande mensen weg te happen. Maar zoals gezegd: het maakte allemaal niet uit. Want de droomweek bleef de droomweek. Misschien was al die pech juist wel dat wat de droom nog meer een sprookje maakte en allemaal leefden we nog lang en heel gelukkig, zo terugkijkend op die week vol liefde en magische momenten.

De magie van de huwelijkslocatie herinnerde ik me zeker, maar dat het echt zo mooi was bleek ik alweer vergeten te zijn. Het is niet te vatten in een foto. Het is niet te beschrijven in woorden. Maar echt, geloof me, het is hier zo mooi. Lotte en ik lopen alles door, zetten alle puntjes op de spreekwoordelijke i en keren terug met een huwelijk dat klaar is om te beginnen. Missie voltooid. En even: wat een topper is die Lotte.

Mijn liefste vriendinnen worden over een maand zeker niet in hysterische roze poefjurken gehesen. Maar mijn bruidsmeisjes (onder ons: ‘de bridesbabes’) zijn ze zeker wel. En om te vieren dat ik in de heel nabije toekomst aan de ketting word gelegd, namen ze me mee naar Ibiza. Althans, ik werd ontvoerd. In een roze limousine, met champagne als ontbijt. En toen ging ik geblinddoekt het vliegtuig in, bestemming onbekend. De hele vlucht speelden de mensen in vliegtuig het spel mee. De piloot riep zelfs om dat we naar Lapland gingen, maar dat bleek helemaal niet waar te zijn. Het werd het eiland van de magie. Van de vrijheid. En waar ik al sinds ik heel klein ben kom: Ibiza. Wat een droom, en wat een vriendschap. Stuk voor stuk zijn deze vrouwen de zussen die ik nooit heb gehad. Het was geweldig. Met een glimlach kijk ik erop terug. En ik ga jullie er volgende week heel veel meer over vertellen. Want vandaag, en gisteren en de dag ervoor, bonst mijn hoofd, vallen m’n ogen dicht en drink ik alleen nog maar gemberthee met een paar klontjes aspirine. Tsja, dat krijg je ervan. Maar zoals ik al zei: het was het allemaal waard. Lees je volgende week mee? Dan kan ik met een gerust hart nu weer even de oogjes toe doen.