Het is alweer twee weken geleden dat ik na een rit in een roze limo met een blinddoek om het vliegtuig in ging. Stiekem had ik wel een idee, want heel even mocht de blinddoek op het ieniemienie vliegveld van de stad waar ik ben geboren af. Alleen voor koffie en een broodje. En toen zag ik op de borden bestemmingen staan. Barcelona. Palma de Mallorca. En: Ibiza. Allemaal geweldig. Maar diep vanbinnen hoopte ik op het laatste. Het eiland van de magie. Het eiland waar ik als klein meisje al ieder jaar kwam. Én het eiland waar ik met 14 jaar, voor het eerst met gigantische likken mascara en roze lipgloss al op de tafels stond te dansen in de Pacha. Vanaf toen was de toon gezet, denk ik…
De blinddoek moest weer om en schuifelend ging ik de bus naar het vliegtuig in. De medepassagiers speelden, op vriendelijk verzoek doch dringend verzoek van de conciërge (bijnaam: vriendin J die letter alles altijd regelt) mee en de piloot riep om dat de bestemming van de dag Lapland zou worden…
De stewardess had een cadeau voor ons: champagne. De tweede fles van de dag, en voor mij de kans om even te kijken naar mijn medepassagiers. Ik zag Maan van The Voice, ik zag Brace en ik zag Anita Meijer. Dit moet ‘De beste zangers van Nederland’ zijn, dacht ik. Is het dan toch Ibiza? Maar vriendin MJ verzekerde me dat dat dit jaar ergens anders was. Kan, dacht ik. Toen was daar het boek van vriendin M. Haar nieuwe scharrel-plus had er een verhaaltje in geschreven en ik las in de laatste zin: ‘Veel plezier op Ibiza, lieve schat.’
En vanaf toen ontplofte het. Iedereen gillen. Iedereen nog hysterischer dan we al waren. En allemaal liepen we vanaf toen op wolken. We begonnen op het strand, gingen naar de Pacha, dineerden met Ruinart, belandden in de sprookjesachtige baai van Amante, dronken wijn, en nog meer cava, zaten in de zon, zwommen in de zee, gingen dansen met live muziek, zetten het hele oude stadje van Ibiza op z’n kop, droegen een hek door deze stad omdat dit weekend ‘het hek van de dam was’, aten bij La Oliva, dronken een glaasje met een ondergaande zon bij Sa Trinxa en sliepen in de zon de kater weg. Ik kan een boek schrijven over dit weekend. Het was een droom. Alles was letterlijk een droom en zelfs de noodlanding hoorde er gewoon bij. Eerst even mokken, maar toen eigenlijk wel weer blij dat we toch nog een momentje hadden voor cava en een afsluitend bordje Pata Negra…
Ik kan een boek schrijven over dit weekend, ik moet het nog een keer zeggen. Maar ik kan vooral niet bij de intense liefde voor de dames die dit allemaal op touw hebben gezet. Ik heb geen broertjes of zusjes. Dat miste ik nooit, tot na m’n 25e. Maar dat missen is nu voorbij. Deze vrouwen zijn familie, het zijn de zussen die ik nooit heb gehad. Dat wist ik al, maar ook na bijna vier jaar in New York en na een weekend als dit is het met een dikke glitterstift onderstreept: vrienden zijn de familie die je kiest. En god, wat hou ik toch van ze. Voor altijd en eeuwig in m’n hart.
