Ping-ping, daar is ‘ie weer. Het bekende geluid gepaard gaande met de naam Adeline van Amayzine schittert ook deze vrijdagochtend in mijn scherm. De vraag gaat natuurlijk over hoe laat mijn nieuwe artikel aan de andere kant van de oceaan verwacht kan worden. Ik ben namelijk altijd ‘van het laatste moment’, dus een reminder zo iedere vrijdag is onze traditie. Even staar ik naar de naam van Adeline. Ik slaak een zucht. En niet omdat ik Adeline vervelende berichten vind sturen, maar omdat ik haar bijna altijd vervelende berichten terug moet sturen. Althans, vervelend… Het zijn vooral vaak berichten met excuses en de beloften dat ‘ie er echt aankomt of berichten over slecht internet op de vakantiebestemming. Maar deze week moet ik haar hetzelfde bericht als dat van vorige week sturen. Ik heb niks aan interessante media in mijn fotorol staan en geen idee wat ik moet schrijven. Vorige week lag het aan ziek, zwak en misselijk zijn. En deze week? Ik weet het niet. Want het is echt niet zo dat ik niets heb meegemaakt. Zo was er de wereldberoemde zonsverduistering, dronken we koffie en snoepten we Italiaanse zaligheden op Manhattan bij Sant Ambroeus, plukte ik tussen alle herfstcollecties nog maar eens een nieuwe zomerjurk uit de rekken, gingen we zwemmen in ons nieuwe zwembad, voeren we over de Hudson én ontdekten we nieuwe plekken in ons buurtje. Maar een foto ervan? Uhm, nee. Zelfs niet van de eclips…

Maar: wie schittert er uiteraard altijd in mijn telefoon? Ons wollenkindje. Dus bij dezen een paar platen van Blue en de belofte op meer boeiend nieuws met een fotoverslag vanaf de andere kant van de oceaan!