Nog maar acht weken. Ik weet nog dat het nog acht maanden was. Dat het nog een jaar was. En dat ene moment dat er een ring tevoorschijn werd getoverd is alweer bijna twee jaar geleden. Nog maar acht weken staan er op de teller. Ik ga van waanzinnig zin hebben in naar een zenuwinzinking. Vragen over hoe het zal worden, hoe alles op z’n plaats zal vallen, hoe ik me ga voelen, of ik wel alles tot in het meest intense moment zal gaan beleven of dat het een roes wordt, spoken door mijn hoofd. Zoals ook de vraag of ik m’n geloften zonder trillip kan uitspreken. Hoe die van Teun zullen zijn. Wie er zal gaan spreken. Wie de huwelijksgek wordt (er is er namelijk altijd één die bezopen voor z’n hotelkamer belandt of met ontbloot bovenlichaam de dansvloer betreedt na middernacht). Allemaal vragen waar ik, vooral midden in de nacht, soms niet van kan slapen. Het is zo spannend. Net als het feit dat morgen in dit rek mijn jurk hangt om ‘m weer eens te passen. Gelukkig zijn mijn schoenen op tijd binnen gekomen.

Verklappen dat ze van Chloé zijn doe ik wel. Maar echt laten zien, dat bewaar ik voor de grote dag. Ze waren overal uitverkocht, ik vond ze toen toch in Italië en bestelde ze online om een paar dagen later te horen dat ze helaas toch niet meer verkrijgbaar waren. De stress sloeg toe, de zoektocht begon. En toen was daar MyTheresa. Achter mijn maat stond ‘last pair’. Nog nooit knalde ik de schoenen zo snel in m’n digitale winkelmand, tikte de cijfers van m’n creditcard in en toen ging het weer mis. Ik schreeuwde. Aanstaande man kwam kijken. Ik gilde dat ik ‘HELEMAAL GEK WORD’. Tja, soms speelt de zeer goed gecontroleerde bridezilla toch op. Ik gedraag me echt keurig, hoor, nergens last van. Maar soms (heel soms) word ik toch een beetje helemaal gek. Gelukkig vat Teun de koe direct bij de horens. Hij tikt rustig op wat knoppen en een paar dagen staan de schoenen op mijn aanrecht. Mag nooit van moeders, want ‘schoenen op het aanrecht is armoede’. Maar deze Chloés zijn een kunstwerk en kunstwerken mogen zeker wel op het aanrecht. Toch?

Sandaaltjes en geen jas en toen was daar ineens storm Stella. Alle bruggen dicht en alle scholen ook. En deze dag was er twee dagen voor. Nee, maar verder is er niks mis met het klimaat…

Storm Stella is daar en Blue moet weer in een skipak worden gehesen. Hij vindt het helemaal niks.

En ik zit dus ook weer binnen opgesloten. Alle kasten worden uitgemest en ik geloof dat ik wel klaar ben met de wollen broeken en de truien, mag je alsjeblieft weer lente worden, New York? Gelukkig vertrek ik bijna naar deze zonsondergang in Italië. Nog maar acht weken…