Op 20 november 2013 landde ik met drie extra bijgeboekte koffers en zonder enig idee over hoe, wat of waar in New York op JFK. Mijn liefde kende ik pas net een jaar en zonder enige baan, project of plan ging ik met hem mee. Grote ogen werden er naar me opgezet door bijna iedereen die ik dit plan ten gehore bracht. Maar ik wist het zeker: dit was het. En dit ‘het’ was goed. Mijn hart en ziel waren ervan overtuigd en moeiteloos schudde ik alle kritieken en vragen van me af. Ik wist het zeker. En waarom ik dat wist, wist ik niet, maar ik was er zeker van. De waarheid van deze zekerheid is gebleken. Deze eerste koffie die ik samen met mijn liefde in ‘onze’ stad dronk, is inmiddels vier jaar geleden. Mijn liefde noem ik inmiddels mijn man, er is een viervoetig wollenkindje bij gekomen en New York noemen we ons thuis.

Zittend in Central Park vraag ik vriendin N deze lichtelijk gestileerde foto te maken. De koffie is natuurlijk al koud en de pretzel droog, maar daar gaat het eigenlijk niet om. Met mijn lieve vriendinnetje wandel ik door Central Park op de dag dat ik officieel vier jaar in deze stad woon. Het eerste jaar was een groot avontuur, met heel veel doen en er vooral niet over nadenken. Het tweede jaar was er een van diepe dalen. De nieuwigheid is er dan af en vaak voelde ik me verloren tussen de intens hoge torens en al het lawaai. Het jaar dat volgde was er een van opbouwen. Ik startte mijn blog, begon bij Amayzine. En de band met vriendinnetjes die zich net als ik niet voor even bewoner van het eiland noemden, werd sterker. Blue kwam in ons leven en langzaamaan werd New York thuis. Het vierde jaar is het succesjaar. New York is nu zo thuis dat ik in Nederland altijd heimwee krijg naar hier. Onze vriendengroep is hecht, samen vieren we de feestdagen en ze vlogen allemaal naar ons toe voor ons huwelijk in Italië. Google Maps is vrijwel overbodig. Vrienden zijn we geworden met de mensen van onze favoriete restaurants en brunchcafés. En de hoge torens en al het lawaai voelen onderdeel van ons. New York is nu echt van ons en ik zou er niet aan moeten denken haar ooit te moeten verlaten.

Gelukkig is dat voorlopig ook zeker niet aan de orde. Tot volgende week!