Aan de langste tafel van Pizza Beach in de Lower East stroomt de wijn, worden er talloze watermeloenmargarita’s met een pepertje geserveerd, drinken de mannen in plaats van dat roze drankje toch liever bier en eten we de lekkerste pizza’s van de buurt. Samen met mijn liefste vriendjes uit New York vieren we mijn verjaardag en ik voel me zo’n ontzettend rijk mens. Iedereen lacht, iedereen drinkt en dit jaar overtreft alweer vorig jaar. Dit is de leukste verjaardag ooit. Op de tafel branden nog de kaarsjes, de muziek gaat steeds harder, maar wij stappen alle achttien in een taxi. Ik bepakt met tassen cadeaus, zij net zo vrolijk als ik en allemaal met eindbestemming ACME. De club verwacht ons en binnen gaat het los. Wat een leuke verjaardag was dit weer. Maar misschien wel het allerleukste van alles is dat ik telkens even twee keer moet knipperen als ik die blonde zielenzuster van mij zie staan. Als verrassing en speciaal voor mij vloog ze naar New York. Zodoende staat niet alleen mijn liefste blonde, maar ook mijn liefste Italiaanse brunette daar in ACME beneden aan die tafel linksachter. Ik mag dan wel geen bloedzusters hebben, maar deze heb ik mooi wel mogen krijgen.

De ochtend van mijn verjaardag lig ik in bed, nietsvermoedend en druk tikkend op mijn telefoon. Mijn man gaat met Blue lopen en mijn Italiaanse liefste vriendin geeft me een knuffel en een cappuccino. Beide zeggen dat ik echt even in m’n kamer moet blijven want ‘ze heeft slingers enzo’ en wil een ontbijtje klaarmaken. Ik knik, sip aan de koffie en bel met moeders, vrienden uit Nederland en dan ineens wordt er geschreeuwd. Ik moet nu, maar dan ook nu komen. Net op tijd hang ik op om dit slinger-met-ontbijt-tafereel vast te leggen en dan staat ineens naast vriendin J die andere vriendin J te springen. Ik kan alleen maar gillen en schreeuwen. Mijn zus van de West Coast staat in mijn huis, voor mijn verjaardag! En dus is dit nu al de beste verjaardag ooit. Met taart. Cadeaus. Slingers. Mijn grote liefdes. Alles klopt. Wat een rijkdom.

Zwaar was het overigens de dag erna zeker…

Het is fris, maar m’n jas kan nog open blijven. Buiten zitten we met hapjes en bubbels boven op de William Vale, starend naar de zonsondergang. Dit mag je niet missen als je ooit aan deze kant van het water bent.
Comme une Parisienne drinken we in de zon koffie voor we kunst gaan kijken in The Metropolitan. Ik loop er rond en besef dat ik als lid van dit museum hier vaker op bezoek moet komen. Iedere keer weer ben ik onder de indruk. Officieel is dit dan ook mijn lievelingsmuseum.

Aan alles komt een einde. Blue is net zo sip als ik en probeert nog door op het paspoort te gaan liggen de terugkeer van zijn lieve tantes te voorkomen. Helaas. Zoals ik zei: aan alles komt een einde. Maar wel heb ik er weer een waanzinnige herinnering bij. Dit jaar is toch wel het jaar, hoor. 2017, je bent prachtig, duurde je nog maar wat langer.