Penoza in de penarie

Vorig jaar, en het jaar daarvoor ook for that matter, zat ik elke week voor de buis. Voor Penoza. Het was echt het enige programma dat ik niet terug wilde kijken maar als eerste moest zien. En met mij een klein miljoen andere mensen. Monic Hendrickx vind ik de beste actrice van ons land. En hoe geweldig was Medina Schuurman. En mag ik applaus, champagne en een lint voor Olga Zuiderhoek als oma Fiep? Ook gun ik mijn single collega’s een wilde avond met Raymond Thiry, oftewel Luther.  Afijn. Ik was verslaafd. Hier kun je lezen hoe zwaar.

Sidderend zat ik op de bank. Niets wat ik verwachtte gebeurde wel en alles wat ik niet had kunnen verzinnen, vond plaats. De moord op John, de verslaving van Boris, de vreselijke seksclub in België… En Jacob Derwig moet in het echte leven een bijzonder leuke man zijn, maar ik ben door Penoza voor altijd een beetje bang voor hem.

Je begrijpt dat het nieuwe seizoen weer met een groot kruis in de agenda stond. Zondagavond 20:25 uur is van mij. De kinderen knuppel ik in bed (niet echt hè, maar ik zorg wel dat ze slapen) en ik zit klaar. Misschien ligt het aan mij, maar Penoza en ik, we hebben het niet meer samen. Het Engels van Carmen en Luther, de casting van het kartel, de scènes waarbij alles ineens precies loopt zoals je verwacht. Boris zit in huis met de geliefde van Carmen wiens zoon Boris ‘toevallig’ net even heeft neergeknald en jawel hoor, zodra Carmen het huis uit is, wordt geliefde wakker en gaat hij naar de kamer van Boris. De telefoongesprekken waarbij je de andere partij niet hoort, tenzij er een voicemail is. Jongens. Dat doen ze bij Goede Tijden bijna beter. Moest er zo bezuinigd worden? Is alles erdoor geperst omwille van het laatste seizoen? En had iemand Gijs Naber kunnen zeggen dat hij echt heel, heel veel aantrekkelijker was geweest zonder zijn Duitse snorretje? Ik blijf het proberen, hoor. Een oude liefde laat je niet zomaar vallen, per slot.