Fun & Famous

PHONE HOME

by Maddy Stolk

Niemand kan meer zonder, zonder zijn we hopeloos verloren. Het is een 24-uurs nieuwskanaal, een agenda, een berichtencentrale, een camera, een mailserver, en af en toe een telefoon, want bellen is zó 2015.

Net zoals de meeste mensen dacht ik dat het bij mij wel meeviel met mijn verslaving, tot ik mijn smartphone moest inleveren. Ik behoor tot de ongelukkigen die een exemplaar hebben uit de lichting van november 2015, waarbij de batterij er te pas en te onpas mee ophoudt. Bij voorkeur middenin een cruciaal gesprek waarin een werk- of relatiecrisis bezworen moet worden, of terwijl je met behulp van Google Maps een adres probeert te vinden in Kutkachelveen. Sta je dan, in cow country, zonder GPS, zonder telefoon, zonder enige vorm van leven. Een mens zou van minder in een existentiële crisis geraken.

Na drie mislukte afspraken bij de Genius Bar (oh, de ironie), mocht ik dan eindelijk mijn stotterende exemplaar inleveren om ’m einde dag opgekalefaterd en wel (lees: met een wérkende batterij, zo een waar je een jaar geleden 600 euro voor hebt neergelegd) weer op te halen.

Eenmaal op straat, zonder telefoon, begonnen de problemen vrijwel direct. Ik had namelijk een afspraak, ik wist ook nog wel met wie en hoe laat, maar wáár? Bellen kon niet, mailen ook niet, mijn agenda inkijken niet, ik moest…. nadenken. En dat viel nog niet mee. Ik vond al snel een willekeurige passant bereid mij zijn telefoon te lenen, waarschijnlijk dankzij de verwilderde blik in mijn ogen, maar die kreeg terstond spijt toen ik eerst drie mogelijke locaties moest googelen en ze daarna moest bellen; deze afspraak was al een paar keer verzet, telkens op een andere locatie, en ik wist het allemaal ook niet meer. Maar nergens werd opgenomen. Ik zei het al: bellen is zo 2015. Even overwoog ik de Genius Bar weer in te rennen en mijn telefoon terug te vragen, maar dat betekende wéér drie weken wachten en bedelen om een afspraak, dus mijn gezonde verstand won het van mijn opkomende lichte paniek.

Ik zette het dus maar op een holletje, en op de derde locatie (Murphy en z’n law natuurlijk) zat mijn redelijk tot zeer cruciale afspraak met nauw verholen irritatie op me te wachten. ‘Geen telefoon’ bleek echter het startschot voor een halfuurtje intensief bonden over gedeelde smart – niemand kan meer zonder dat apparaat.

Eenmaal weer buiten liep ik zonder telefoon, maar mét mijn ziel onder mijn arm: alleen is ook maar alleen en zomaar onverwacht aanbellen doen anno 2016 alleen nog postbezorgers met pakketjes voor de buren, en Jehova’s getuigen die bij geen gehoor een Wachttoren in de brievenbus proppen.

Het was een koude, grijze, druilerige dag – zo één waarop het maar niet echt licht lijkt te kunnen worden. Dus cirkelde ik doelloos rond het Leidseplein, als een tijger om haar gewonde jong, tot ik mijn priced possession op kon halen. En toen gebeurde het.

‘Het was drukker dan verwacht.’
‘Er waren wat onvoorziene problemen.’
‘Niet helemaal goed gecalculeerd.’

En of ik de volgende dag maar terug wilde komen, want de batterijen voor de S-serie waren alweer op.

Je begrijpt, ik kon dus niet wachten op 2017. Nu maar hopen dat we niet verrast worden door versie 2016s.