The voice

De naklets (week 4)

Ja hoor, we zitten er weer. Dit keer in iets uitgedijde variant (iets met een jarig kind en kinderen die bleven kleven, allerleukst) en allemaal hard de leader meezingend. Wie zegt dat lineair televisie kijken uit de mode is? Niets gezelliger dan dit. Daar gaan we.

Martijn heeft weer een geestig grapje, zoals mijn dochter dat noemt. “Je moeder zit te shinen, daarom heb jij zeker je zonnebril opgezet.”

Dochter op links vraagt waarom Anouk altijd datzelfde T-shirt aan heeft. Ik leg uit dat de audities op één dag worden opgenomen en daarna door elkaar worden gemonteerd. Ze snapt het, geloof ik. Vanaf de battles heeft de jury elke week een vers pakje aan, dat beloof ik.

Daar hebben we Vington die in de kerruk in de gemeentu is begonnen met zingen. Daar heeft hij niet geleerd om zijn shirt in zijn broek te stoppen. Maar ach, kan ’t schelen, het zijn de blind auditions tenslotte. Anouk doet een vooruit-maar-tje en draait. Als enige.

Op de bank ontstaat discussie over het kijkraam waar de familie van de auditant alles kan zien. Iemand vindt het jammer, ik vind het extra leuk, een doorontwikkeling.

Rose Marin komt op en bij mij floept er zomaar een “oh wow” uit. Niemand draait en ik ben bang dat ze gaan zeggen dat ze iemand te veel nadoet. Dan hoor ik mijn geliefde zeggen dat hij het erg vindt (als in: slecht) en voel ik ook een inkakker.

Tina Roma vindt Jamai tussen de slabladeren. Lijkt me echt een spookbeeld dat je een lekker hapje verwacht en het hoofd van Jamai op je tafel ziet liggen. En misschien moet Jamai zelf ook eens wat vaker in een slabladje happen. Of eraan likken.

Ah, daar is Katharina Wildenbeest (heerlijke naam) met haar mesjpoge. Die kennen elkaar in ieder geval niet van de Weight Watchers. De moeder van Katharina vindt haar gezang in ieder geval niks. “Nou ja, je moet ervan houden,” relativeert mama. Katharina spreekt zichzelf toe: “Ik moet doen wat ik altijd doe.” “Bitterballen eten?” grapt iemand. Ik zeg dat het ECHT niet kan, deze grap.

Maar dan. Dan beweegt Anouk. Ze wiegt. Heen en weer. Op de maat ook enzo. Dit is een voorstadium van draaien. En ja hoor: ze gaat. Ze draait. Anouk! Van Ali mag ze rennen naar haar coach. Da’s gelukkig maar een kort stukje.

Tina moet je niet als wekkersound gaan gebruiken. Bij Ali zal het in ieder geval niet werken. Joehoe, Ali. Joehoe. Ineens draait iedereen. Op Sanne na dan. Da’s de enige die nog een beetje bij haar verstand is. Ik vond het zo saai. Mooi, maar saai. We gaan de reclame in. Pas daarna mogen we weten wie Tina ik-ga-gewoon-lekker-op-m’n-gevoel-af uit Krimpen aan den IJssel als jurylid gaat kiezen. Er zijn weinig dingen op de wereld die me minder interesseren als ik eerlijk ben, maar gelukkig wordt daar de vriendin (inmiddels ex, haha) van Thomas Berge in de strijd gegooid. En noemt ze haar vriend nu echt een grootheid in de muziek? Ooooh, ik houd toch zo van The Voice.

Even plassen, glas vullen en door.

Sebastiën van Dorp komt het podium op. En Sanne is weer Sanne is weer Sanne. “Toen je begon dacht ik echt: ik vind dit helemaal kut, maar later vond ik het eigenlijk fucking mooi.” En Waylon vervolgt met: “Het klonk alsof ik naar een plaat van Kensington zat te luisteren. En dat is voor mij een reden om niet te drukken.” Ah, Kensington is blijkbaar het nieuwe musical. En dat is geen compliment.

Ah, Cassidy. Zouden haar ouders haar echt zo hebben genoemd of heeft ze met Thomas Berge (nee, Chiel Ottink) zitten brainstormen onder de douche? Want daar doen ze wel meer dingen samen. Zoals zingen. Ik ben zo ontzettend benieuwd, maar dan ook echt zo ontzettend. Wat ik jammer vind, puntje voor de makers, is dat ze zegt dat ze zingt voor haar moeder en voor haar verder wil gaan, maar ik mis het verhaal van haar moeder. Watskeburt? Vertel het me als je een zaadje plant. Dat had haar meer diepte gegeven die ze zo ontzettend kon gebruiken.

Daar gaat ze. En daar gáát ze. Van voor naar achter, van links naar rechts. Mijn. Hemel. Ik heb echt even een beetje medelijden met de oren van de jury (Anouk zegt: “Fucking hell”, maar that ain’t no compliment. Anouk wordt mijn nieuwe Maarten van Rossem). Martijn probeert het nog goed te maken met een “Ze zit erin.” Maar waarin, Martijn? In de tunnel naar beneden? Deel twee van het nummer wordt echt beter, maar het leed is geleden. Cassidy mag weer naar huis. Heeft Anouk niet eens haar leuke (dat moet gezegd) jasje gezien. Anouk wil naar huis. “Ik wil gewoon slapen.” Je past nog bij ons op de bank, hoor.

En zet ‘m op, Cassidy, je bent knap en lief en hebt smaak. Behalve wat betreft mannen dan, maar je moet het maar zo zien: alles kan vanaf nu alleen maar beter worden.

Daar hebben we Deborah. Ik vind haar knap en grappig en goed gekleed en dan kiest ze ook nog eens ‘Stil in mij’, een van mijn lievelingsliedjes waar ik een warme herinnering aan heb omdat ze het draaiden bij de begrafenis van een dierbare.

Mag ik even tussendoor zeggen dat The Voice wat mij betreft best een halfuurtje minder lang mag duren? Ik vind het heerlijk, maar het voelt een beetje alsof ik heel lang chips zit te eten. Om tien uur denk ik steeds: het is mooi geweest. Dat vindt de jury misschien ook, want hoe leuk ik Deborah ook vind, deze auditie was toch van het niveau van het meisje uit 6 vwo die de hoofdrol in de eindejaarsmusical zingt. Maar misschien is de akoestiek in de zaal anders en beter en ik heb er sowieso geen verstand van natuurlijk.

Voor Ali even de definitie van tierelantijntje opgezocht. Komt ‘ie: ‘Aangehecht versiersel, een prullig versiersel, nietig’.

En dan voor de volledigheid ook maar even wat wij onder prullaria verstaan. ‘Diverse kleinigheden van bedenkelijke kwaliteit of producten met een kortstondige levensduur.’

Een tierelantijntje is niet te koop, prullaria zijn dat wel.

Mama Maud is de enige thuis die geen last van heeft van haar gezang. Ah, dat begint goed. Haar broer vindt het gezang van Maud ‘irriterend’. En daar hebben we de zingende juffen, wat gezellig. Lokaaltjes tegenover elkaar en zingen maar. Alleen jammer dat de een net iets beter is dan de ander.

Maud begint. Heeft ze het jasje van Cassidy geleend? Ze kan altijd nog als model aan de slag. En Waylon draait, dat gun ik haar. Sanne draaide niet, want ze hoorde dat ze jong was en dan wordt ze een soort moeder. “En daar wordt niemand blij van.” Dat durf ik te betwijfelen, Sanne.

Waylon wil dat Maud dat heel pure ontwikkelt waar niemand nog is aangekomen. “Jij dus ook niet, hè,” zegt Sanne. Waylon, we’re watching you.

“Als dat meisje dat begon alleen was gebleven, had ik gedrukt,” zegt Anouk. Hoe leggen we dat uit aan de juffies?

Als Gin Dutch (kan ik dat vanavond bestellen ergens?) is gekozen, is ze zo uit het veld geslagen dat ze geen woord kan uitbrengen. “Als je maar niet voor Miss Montreal kiest, want dat wordt dan een heel lang gesprek.” Ali is weer wakker.

Maar het lekkerst bewaren Martijn en Wendy voor het laatst: Aïrto uit Zwolle. De man die nee zei tegen Usher en zo’n spijt kreeg dat hij maar helemaal met de muziek wilde stoppen. Ook omdat hij geld moest verdienen voor zijn kleintje. Maar op zijn zolderkamer schreef hij het liedje ‘Tears’ en toen dacht Aïrto dat hij toch echt verder wilde in de muziek. Snif. En dat nummer mag hij bij hoge uitzondering vertolken (Martijn: “De eerste in de geschiedenis, we doen nooit eigen liedjes.”). Als dat geen Tears worden! Familie erbij, kleine op de arm… Snif. Bij de eerste zin slaat Anouk al ferm op de knop, op de voet gevolgd door Sanne. Ali B sputtert nog wat en als laatste draait Waylon, terwijl zijn ogen tegen de camera zeggen: tegen zoveel vocaal geweld kan ik niet op.

Het enige rare vind ik: Aïrto kiest Sanne als zijn coach, terwijl Anouk hem toch echt als eerste ‘ontdekte’. Kan ’t schelen. Het is net Hollywood bij The Voice: happy end en eind goed, al goed. Snif snif. Tot volgende week!