The Voice

De naklets

VICTORIE! Ik heb The Voice gekeken zonder wijn. En zonder chips for that matter. Hoe dit historische feit tot stand is gekomen? Ga ik je vertellen. Kwam allemaal door een digitale invitatie van Manon Meijers om het daar eens allemaal in het echie te komen begluren. Er zat een kleine hick-up in vanwege een gevalletje koorts, maar gisteren was het dan zover. Alhoewel, alhoewel… We redden het weer bijna niet, want ik ging met haar van Hoff en zij heeft vele talenten (zoals intens knap en belachelijk dun zijn zoals ze zelf gevraagd en heus ook ongevraagd zal rondroepen), maar op tijd zijn hoort daar niet bij.

Mensen dachten even dat Jan Lammers en Max Verstappen het Media Park op kwamen rijden, maar geen zorg, dat waren wij. Vervolgens liepen we nog achter de verkeerde publieksmeute aan en had het maar een seconde gescheeld of we hadden in het publiek van 2 voor 12 gezeten. Dit is geen grap.

Eerst maar eens even plassen, want straks moesten we drie uur op ons plekje blijven zitten. Zonder wijn. Zonder chips. Maar hé, daar zit Waylon. Hup, gauw de wc in en werken aan onze inner coolness. Ik deed aan gecontroleerde ademhaling, Renske aaide de leeuwenkop van haar Gucci-riem en toen ging het wel weer. Tot Manon Waylon riep. Volgens mij zei ze: ‘Willem’. Iets met intimi, snap je? Hij kwam en we spraken. We drukten de blosjes weg en deden of het allemaal maar de normaalste zaak van de wereld was. En dat is het natuurlijk ook. Volstrekt normaal. Pomtiedom.

Nou, op naar de show. Want je wilt nakletsen. Samen dus. Kan jou het schelen dat wij daar echt zaten. Gaan we!

Wil je ook meteen vandaag zo’n staart als die van Wendy? Met zo’n vrolijk glijbaantje op het eind? Dit was natuurlijk het werk van professionals, maar we gaan het proberen. Dat fijne jasje met de overcoole gesp was trouwens van The Kooples.

Waylon en Ali, de fittie

Het begon allemaal hiermee. Ali zei dat hij Dwight liever hoort zingen dan alle mensen van de jury? Ik vond dat best onaardig. En Waylon denk ik ook. Ga nu even ‘Brabant’ opzetten van Guus, ‘Wicked Way’ van Waylon en houd even je mond.

Dat vroeg om een reactie en die kwam na vier minuten. Ali zei tegen Isabel dat hij er maar niet aan ging beginnen om het gevoel van het liedje uit te leggen omdat hij dan Waylon in zijn nek zou krijgen. Toen legde hij de bal zo hups voor zijn eigen doel. ‘Hij kan überhaupt niet zingen.’ Hats, een ferme rechtse. Ali moest even bijkomen maar krabbelde op. ‘Als jij zo kan rappen als ik kan zingen…’ Zoiets. Nou, ik kan je vertellen: het was een fittie en ik voelde hem zelfs daar in het publiek.

Gouden Sanne

‘Zit je mij nou uit te lachen omdat ik stotter? Jij hè, en je hele familie, jij stemt straks op haar. Jij hebt straf. Ik durf ook bijna niet meer te praten door jou. Kutkind.’ In de commercial break ging Sanne trouwens wel gewoon even kletsen met het kind in kwestie. Ze is de kwaadste niet, moet je weten.

Pleun

Toen Pleun daar zo gehuld in fake fur voor de spiegel stond, vonden jullie toen ook niet dat ze ineens ontzettend op Sylvie Meis leek? Dat krijg je al gauw als je je bedelft onder de outfits maar echt, kijk maar eens. Is tenslotte ook een kabouterkind, die Sylvie. Volgende keer mag je van mij nog iets langer voor de spiegel staan. Het is opbouwend hè, net als de coaches. Maar en de pailletten en het koordje als sluiting boven je borsten én de oorbellen. Ik vind het wat veul. En niet heel cool. Maar hé, als jij zingt, kijkt niemand meer naar je pak. Hooguit naar je haar. En dat is beeldschoon. Alles aan je is knap in de overtreffende trap. Ik bedoel: Sylvie is ook niet wat je zegt niet goed gelukt.

Je raakt me

Ali, daar moet je misschien eens een synoniem voor bedenken. ‘Je raakt me’ heb ik nou drie keer voorbij horen komen. Het komt binnen/ ik krijg kippenvel/ je ontroert me/ het doet iets met me. Hetzelfde zeggen, maar dan op een andere manier. Zoek maar op synoniemen.net. Graag gedaan hoor.

Euh, Vincenzo

‘Zels Ali, de knuffelmarokkaan moest een beetje huilen.’ Vincenzo. Dat is wat knuffelmarokkanen doen. Die huilen. En worden geraakt/zijn ontroerd/ laten iets bij zich binnenkomen. Nou dat.

Pleun

Je was geweldig. En knap. En godvergeten goed. En je haalt de inner pastoor in Willem, herstel, Waylon naar boven. En volgende keer trek je er gewoon een oorbel uit. Voor een extra shotje funk. Kijk maar eens hoe cool dat staat.

Een unicum

Zag je dat roze achtergrondkoortje bij Dwight? Dat waren de enige vier donkere mensen op de wereld die geen ritmegevoel hebben. Allemaal dansten ze uit de maat. En allemaal een andere. Jaha mensen, we hebben hier een unicum te pakken. Ik zeg het je.

Oh jeee

Als mensen je doorstemmen, Dwight, dan doe ik volgende week ‘End of the Road’ met je… Oooh Ali, misschien had je dat net beter niet kunnen zeggen. Ah nee, daar lag het niet aan. Dat kan niet. We zwaaien naar Dwight en ik verheug me heus op een ‘Einde van de Wegje’ met Ali.

Enne, diegene die die rechtbanktekeningen heeft bedacht; bij de kandidaten waar je op kunt stemmen, je bent daar niet vanaf te krijgen hè? Of ben jij het zelf, John? Dan ga ik nu sidderen en bibberen in een hoekje. Ik heb niks gezegd, John, niks gezegd. The Voice of Holland. Je bent een koning. En er kan dan misschien best een klein Chanel-tasje af, voor deze arme journalistesloeber, toch? Of een Gucci-riempje, dat mag ook.

Nu wil jij weten hoe het allemaal afliep daar in de kleedkamer. Ik kan er natuurlijk niet te veel over zeggen (tenzij ik jullie daarna afvoer naar een onbewoond eiland zonder wifi), maar er was wijn in plastic bekertjes, er was een zakje onion chips en toen ineens bedacht Guus (a.k.a. Guus de Grote) dat er bittergarnituur moest komen. Kaassoufflétjes, bitterballen, frikadellen… En we hebben alles braaf opgegeten. Was mijn vrijdagse wijn- en chipsinname toch nog op orde. Trots op me?