VAARWEL

Gisteren gonsde het. Dat wat we al zo lang verwachtten, zou gebeurd zijn. Er was een zucht. Een traan in de keuken. Een knuffel. Maar het was nog niet echt, dus we wuifden het weg. Een beetje. Elk pushbericht van mijn RTL-nieuwsapp gaf mijn bloedsomloop een katapultinjectie. Zou dit dan het moment zijn waarop ik lees dat Eberhard van der Laan was overleden? Het nieuws bleef uit en het voelde niet zuiver om dat wat je gehoord had verder te delen. Roddelachtig. Ramptoeristisch.

Dus er werd een kaars aangestoken en gedacht aan die laatste zondagavond in juli. Die avond waarop miljoenen mensen keken naar zijn laatste woord. Zijn wijze woorden. Zijn warme woorden. Wat een avond was dat. Wat zaten we samen in een emotionele rollercoaster. Iedereen voelde zwaar de dag erna. We hadden behoefte aan napraat. Nazorg.
 

Een tijd leek het goed te gaan. Onze burgemeester bleef onze burgemeester. Broos, maar hij bleef. Toen we het dreigden te vergeten, kwam de brief. Zorg goed voor de stad en voor elkaar. Met daaronder zijn ‘vaarwel’. De mensenmassa voor zijn huis. Hij kon zelf niet meer opstaan en naar de mensen zwaaien. Maar troostend moet het zijn geweest. Voor hem, zijn vrouw, zijn kinderen. Je zo liefgehad te weten. Gedragen door je mensen. Wat Eberhard aan het huilen maakte bij Abdelhak Nouri, de Marokkanen en de F-side verbroederd bij Nouri’s huis, dat beeld herhaalde zich in een andere vorm voor de ambtswoning. Waarde Eberhard. Dat en uw warmte zullen we nooit, nooit, nooit vergeten. Vaarwel.