Voor iedereen die tegen je zegt dat je iets niet ‘kan’

Toen ik aan een aantal mensen in mijn directe omgeving vertelde dat ik aan Expeditie Robinson 2017 mee wilde doen (lees hier waarom), ontstonden er twee groepen. Het ‘Go get them, tiger’-team en het ‘Kiek, maar is dat nou wel iets voor jou?’-team. “Zonder hakken en eyeliner? Je slaapt op de grond, hè? En doet boodschapje 2 in een gat in de grond zonder wc-papier. Dat zie ik jou eigenlijk niet echt doen als ik eerlijk ben…”

Uiteindelijk zijn er twee manieren om iemand te motiveren. Je zegt tegen
iemand dat hij/zij iets kan (denk maar aan Obama’s “YES. WE. CAN”), of je doet het pessimistische  tegenovergestelde. Het ligt eraan hoe je in het leven staat hoe je op de tweede situatie reageert. Of je wordt er onzeker van, of strijdlustig. Ik
heb vaker in mijn leven vanaf alle kanten gehoord dat iets ‘niet kon’ en hoe vaker ik het hoorde, hoe meer er een soort oerkracht in me omhoog kwam om iets juíst te kunnen.

‘Echt wel dat ik het kan.
Ik zal het je laten zien’

Terug naar toen ik een jaar of tien was. Mijn allerliefste konijn Nijntje (originele namen bedenken is nooit mijn sterkste punt geweest) kreeg een prikje bij de dierenarts en niet veel later ging ze stijf en levenloos in een dierenmandje mee naar huis. We wilden haar thuis begraven. In de vrieskou in januari. Terwijl de grond natuurlijk hartstikke hard was. Stonden mijn moeder en ik dan met een grote schep in de min 3 te klungelen.

Bleek dat precíes op het stukje dat we weloverwogen hadden gekozen om Nijntje te ‘plaatsen’ (want daar verderop lag al een hond en daar links al een cavia) ook nog eens een paar lastige boomwortels zaten. Lang verhaal kort: het zat niet mee en na een halfuur schelden op de schep zei mijn moeder enigszins wanhopig tegen me: “Kiki, misschien moeten we toch iets anders bedenken. Dit kán niet.” De woorden echoden nog even na in mijn hoofd. Maar dit moest. Ik wilde dit zo graag, op deze manier. Ik had er alles voor over.

‘Jij kan alles wat je wilt.
Als je het écht wilt, ja’

“Echt wel dat het kan. Ik zal het je laten zien,” bromde ik terug. Ik kan me het moment nog precies herinneren dat ik als een bezetene begon te graven. Haast in een soort boze trance. Mijn zielige koude stijve Nijntje móest en zou op dat plekje komen EN ECHT WEL DAT IK DAT KON. Zo ging dat dus. Ik meen me te herinneren dat Nijntje 3,5 uur later toch écht onder de grond lag en dat mijn handen koud en kapot waren van het graven met schep. Toen ik terugliep naar binnen weet ik nog dat ik quasi bijdehand tegen mijn moeder zei: “Waar een wil is, is een weg.” Ze glimlachte naar me en ik weet nog dat ik me een onwijze motherf*cking baas voelde dat ik dat klusje toch even gefixt had voor Nijntje. Waar een wil is, is een weg: aan die filosofie heb ik me eigenlijk altijd gehouden.

Moraal van dit ellenlange, ietwat zweverige verhaal? Laat je vooral nooit nóóit door anderen vertellen wat jij niet kan. Jij kan alles wat je wil. Als je het écht wilt, ja. Ik kan overleven op een eiland zonder eten, luxe, technologie en familie als ik dat wil. En ook als totally niet-fitgirl toch drie kwartier in een paal hangen als ik in mijn trance zit. Je mind is sterker dan je denkt. Mocht je dit een interessante boodschap vinden, kijk dan alsjeblíeft nog even dit filmpje van de briljante Amerikaanse vlogger Casey Neistat. Mijn grote voorbeeld. Het duurt 3 minuut 52 en kijk het vooral helemaal af. Woorden kunnen niet uitdrukken hoe sterk de boodschap in deze video is. Ik weet haast zeker dat dit filmpje je zal inspireren, net zoals het bij mij heeft gedaan.

P.S.: Mocht je nog niet een Expeditie Robinson-stem uitgebracht hebben en dat nog willen doen, vind ik je een held en dan kan dat natuurlijk hier. En dan ga ik op dat eiland eens even lekker doen wat ik niet ‘kan’. Tot aan de finale en weer terug.