Vóór Manchester

Om vijf uur ’s morgens stapte ik de deur uit, voor een dagje toeren in Kopenhagen met Renault. Extra vroeg, want de security op Schiphol is du moment dertig minuten tot drie uur. En toen ik daar opeengepakt in die rij stond, met zigzaggende paaltjes op die paar vierkante linoleummeter, flitste het een seconde door mijn hoofd: stel je voor dat iemand het in zijn verrukte bovenkamer krijgt…

In Manchester kwamen duizenden fans samen voor het concert van Ariana Grande, vooral meisjes. Tienermeisjes. Uitgelaten, misschien zelfs een beetje zenuwachtig en de coolste outfit met Ariana-oortjes al een week over de stoel in de slaapkamer. Meisjes die al weken, maanden of een jaar uitkeken naar deze avond. Misschien dat een moeder nog bezorgd haar voorhoofd fronste, maar haar dochter toch liet gaan want ja, loslaten hoort erbij. En dan dit. Dit. Iets waar je niet bij stil staat, waar je niet bij stil wílt staan. Ik hoop dat er veel jonge, lieve en uitgelaten meisjes waren die dat geen moment deden en alleen maar aan Ariana dachten. Nog hun lievelingsliedje neurieden op weg naar buiten. Want met zoiets hartverscheurends wil je nóóit, maar dan ook nóóit rekening moeten houden.

Als je naar je werk gaat in New York, een ijsje eet op een boulevard in Nice, een boom koopt op een kerstmarkt in Berlijn, incheckt op het vliegveld in Brussel, op een terrasje of bij een concert geniet in Parijs en nu dus als je Ariana gaat zien in Manchester. Dingen die jij en ik doen, plaatsen waar jij en ik komen, maar waar mensen bang van worden.

“Dingen die jij en ik doen, plaatsen waar jij en ik komen”

Angst is een normale emotie. Je dealt er iedere dag mee. Het zorgt ervoor dat jij je tussen die zeven sloten door manoeuvreert en gewoon weer veilig je beentjes onder de tafel schuift aan het einde van een dag. Maar wat doe je als iets ongrijpbaars angst zaait, iets waar je eigenlijk niks mee kan en niets van begrijpt? Want dat is wat er gebeurt. In de rij op Schiphol dacht ik vroeger alleen maar aan genoeg zonnebrandcrème en het strand waar dat vliegtuig me naartoe bracht, maar nooit aan óf zoiets kon gebeuren. Het was er niet. Oh, het was er natuurlijk wel, maar niet hier. En nu wel.

Ik hoor net iets vaker dat ik voorzichtig moet zijn op een overbevolkte plaats of een überdruk tijdstip. En ik zie mensen die een trip naar Parijs skippen, omdat… Ja, om wat eigenlijk? Ik snap het, maar ik vertik het. Juist ook weer door Manchester, misschien ook wel vóór Manchester. Zij lieten zich niet bang maken en daarom ik ook niet.

En ik hoop toch zo dat jij dat ook denkt. Ik kan er allerlei clichématig gewauwel bij halen over dat je iedere dag in de auto stapt of de straat oversteekt, maar ik denk eigenlijk dat we dat helemaal niet nodig hebben. Het is simpel: laat je niet bang maken. Voor Manchester.