Vrouwen achter het stuur…

Elke keer als ik inparkeer, zijn ze er weer. Het bekende legertje mannen dat het altijd beter weet. Ik maak de grap vaak zelf al als er weer een legertje mannen klaar staat om me een parkeerplaats in te dirigeren. Ik denk dan duizend dingen. Bijvoorbeeld: ik parkeer ook wel eens in als jullie er niet zijn. Al een jaar of 25. Of: Ik héb in principe mijn rijbewijs. Al een jaar of 25. Of: kijk even naar mijn auto. Die stamt niet uit de prehistorie, dus je zou er gevoeglijk vanuit kunnen gaan dat mijn Renault is uitgerust met een camerasysteem, een waarschuwingspiepje en met een beetje geluk is ‘ie uitgerust met Easy Park Assist en hoef ik zelf überhaupt al bijna helemaal niets meer te doen. Maar als zij er een heel goed gevoel bij hebben om te roepen: ‘Nog een meter’ en ‘Draaien, draaien, draaien!’, dan gun ik ze dat. Zo ben ik.

Vrouwen en auto’s. Ik heb twee soorten vriendinnen; de grootstedelijke gazelle’s die nooit hebben hoeven rijden maar gereden werden (sjiehiek) en de aanpakkers die beter rijden dan de mannen die ik ken. Vriendin H. karde op haar twintigste al elke dag van Arnhem naar Hilversum en kon net zo goed achteruit rijden als vooruit. Vriendin A. rijdt zo smooth en soepel (en oké, ze weet het gaspedaal goed te vinden) dat mensen vaak denken dat er een man uitstapt tot ze haar bevallige verschijning zien. Afijn, type twee is de ondernemende coolgirl. De zelfstandige vrouw die niet afhankelijk wil zijn van wie of wat dan ook en zelf haar bestemming kiest.

Twee weken geleden interviewde ik Lieke van Lexmond en we spraken over auto’s. Ze begon al op een doodlopend pad langs een meertje bij Vianen waar verder niemand kwam. In de Renault van haar vader mocht ze vooruit en achteruit. In zijn 1. Dat deed ze net zo lang tot ze achttien was en in vliegende vaart haar rijbewijs haalde.

Wat rijgedrag betreft verschillen we niet zoveel van mannen, denk ik. Al durven wij wel gewoon de weg te vragen, zijn we misschien een tikje slordiger (al doen we aan gescheiden afval, appels en bananenschillen achterin en lege Fisherman’s Friend-zakjes en uitgesabbelde smoothiebekers voorin), zetten we de muziek zachter zodra we achteruit gaan rijden (waarom dóen we dit?) en oké oké, stellen we tanken best wel een beetje tot het laatste moment uit.

Maar verder? Verder zijn we minstens zo goed als de mannen. Maar als zij er gelukkig van worden om ons links en rechts wat te corrigeren… Ach, we laten ze in hun waan. Zo zijn we dan ook wel weer.