Waarom ik Home Alone haat

Home Alone. De kans is aanwezig dat je veroordeeld bent tot deel één tot en met vijf met kerst. Ik zeg bewust veroordeeld, omdat ik Home Alone kijken een straf vind. Past perfect in het rijtje: afwassen, strijken en de zestig graden was opvouwen. Als je me nú meteen te lijf wil gaan met je limited edition box van de uitgekauwde kerstfilm, klik dan maar snel door naar dit artikel over wat je nog niet wist maar wel wilt weten over de klassieker, want er is geen enkele kans dat je dit epistel gaat waarderen.

Home Alone dus. Ooit vond ik het nog verteerbaar. Ik vermoed dat ik toen in de leeftijdscategorie viel van de hoofdrolspeler en dat ik het vooral op amoureus vlak interessant vond. Ik was verliefd op elke knappe leeftijdsgenoot die met het juiste kapsel voor de dag kwam. Maar was hij vroeger nog aandoenlijk, nu is Macaulay Culkin niets meer in die richting en eigenlijk ook al ineens 37 jaar. Meine lieben, wanneer is dit gebeurd? Waarschijnlijk in de periode dat hij zichzelf van afkickkliniek naar dealer en weer terug dirigeerde, gok ik zomaar.

Daarom is het nu eindelijk tijd om gewoon eens even ijskoud en eerlijk te zijn over deze kerstklassieker. Zonder poespas, geen fluwelen handschoenen aan en ook de nuance laat ik achterwege.

Laten we positief beginnen. Als je me vraagt wat ik mogelijkerwijs, misschien, eventueel humor vind in deze film, dan is het het creatieve knippen, plakken en nasynchroniseren van de zin: ‘Merry Christmas, ya filthy animal’. Kan ik om lachen, misschien zelfs hardop. Het kan ook zomaar zijn dat ik in dit deel van de film wat milder gestemd ben, omdat ik weet dat er een gigantische dampende pizza uit die doos komt. Jij mag kiezen welke theorie je het aannemelijkst vindt.

De rest van de Home Alone vind ik een tenenkrommende aaneenrijging van de Even-Apeldoorn-Bellen-reclames. Je weet dat het misgaat, maar niemand die even pienter genoeg is om in te grijpen. Laat mij een willekeurige Home Alone kijken en ik roep de hele avond: neeeeeeee of dat-kan-toch-niet. Het ergste is dat ik ze zo vaak gezien heb dat ik exact weet wat er komt. Maakt het er allemaal niet makkelijker op, kan ik je vertellen.

Hoe in de wereld bestaat het dat er niemand, maar ook echt nie-mand in de buurt is om dat jong even op te halen? Behalve de enge buurman waarvan je het op je heupen krijgt, maar die dan toch wel weer lief blijkt te zijn. Mooi maatschappelijk thema hebben ze daarin verweven, dat dan weer wel. Al zou een kinderlokker hier ook behoorlijk misplaatst zijn, vind ik dan, krijg je meteen een hele andere film van. Zit mama ook nog eens in het buitenland, wat een toestand zou dat zijn.

En nu we het toch over de moeder hebben, kan ik meteen even verder met de vader. Wat doet híj eigenlijk om zijn jongste weer terug te krijgen? De enige die ik bergen zie verzetten is moeders. Ze kruipt zelfs in een bus met een niet-nader-te-bepalen-band om richting huis te glibberen. Pa, geen punten.

Als je denkt dat de episodes met Macaulay Culkin een misdrijf tegen televisie is, think again. Ook al gaat het nieuwe jongetje een tree omhoog op de schaal der uiterlijke schattigheid, het script wordt alleen maar erger. Ik twijfel ook weleens of voor het vervolg ooit een script is geschreven.

Ik dacht al die eindeloze afleveringen dat ik alleen was. Jaar in jaar uit had ik een lonely Christmas op dit vlak. Het lag vast aan mij, ik was een humorloos portret. De comedyklassieker aller tijden zag ik met liefde van de buis verdwijnen. Tót iemand gisteren op de redactie bekende Home Alone zo’n gigantische (piep)film te vinden. En ik hoorde May, en ik hoorde Elke, en ik hoorde en ik hoorde en ik hoorde. Het klonk als muziek in mijn oren. Eindelijk erkenning, eindelijk gelijkgestemden. Home Alone is heus niet leuk.

Bron beeld: Pinterest