Waarom ik weer weg wil
Ik was twee toen ik voor het eerst verhuisde, met als bestemming Ankara. Logisch dus dat ik me amper nog iets herinner van de jaren dat ik in Londen heb gewoond. Na een aantal jaartjes Ankara was het door naar Parijs (mijn grote liefde) en na Parijs gingen we iets hoger in het noorden zitten tussen de Denen. Ik weet nog hoe spannend mijn zussen en ik het altijd vonden als mijn vader op de ambassade moest aangeven in welke landen hij eventueel zou willen wonen en worden overgeplaatst. Toen hij te horen kreeg dat het Kopenhagen was, zei hij dat we ergens gingen wonen dat met een K begon. Don’t ask me why, maar ik heb denk ik een week lang gedacht dat mijn familie en ik gingen verkassen naar Kentucky in Amerika. Thank god that wasn’t the case.
Na Kopenhagen waar mijn oudste zus is afgestudeerd hadden we het geluk dat mijn vader weer werd uitgezonden naar Parijs. Het voelde als een soort homecoming omdat we daar al een aantal jaar met intens veel plezier hadden gewoond. Ik was gelukkig, ik durf ook oprecht wel te zeggen dat de vier jaren high school daar misschien wel de beste jaren van mijn leven zijn geweest, wat er dan ook weer voor heeft gezorgd dat Nederland met zo’n 6-0 achter stond toen ik er naartoe verhuisde.
Ik wilde net als al mijn vrienden studeren in Amerika, maar mijn ouders hadden andere plannen. Mijn zussen en ik moesten alle drie in Nederland studeren, en hoe vervelend ik het wel niet vond, gelijk hadden ze; back to the motherland. Nu, ruim tien jaar later, voelt het hier eindelijk een beetje als thuis. Amsterdam dan. It took a while. ‘Thuis’ was voor mij altijd daar waar mijn ouders waren. Dus zaten ze op Aruba, dan was Aruba mijn thuis. Idem dito voor Antwerpen. Na het overlijden van mijn vader is mijn moeder in Noordwijk gaan wonen (daar hebben ze altijd een huisje gehad), waardoor thuis ook deels daar is. Hoezeer ik ook van Parijs hou, Amsterdam has got a hold on me. Over een maand tik ik de achtentwintig aan en alles klopt opeens hier. Mijn baan, mijn vrienden… Ik mis dan misschien een manspersoon in mijn leven, maar dat heeft bij mij nooit prioriteit gehad, zolang ik maar gelukkig was met mezelf. It took a while, maar dat ben ik.
De drang om weer mijn spullen te pakken en te verkassen was er niet, tot afgelopen weekend when Lenny Kravitz happened. Helaas niet in het echt, nee, maar Lenny maakte afgelopen weekend een spontane appearance op mijn Spotify (‘Fly Away’ to be exact) en acuut was die drang er weer: ik wil weer in een wildvreemde stad wonen. Zo hup, in één keer mijn biezen pakken en weg. Die spanning van een nieuwe plek, de uitdaging om van iets nieuws iets eigens te maken, nieuwe mensen ontmoeten – ik ben er weer aan toe. ‘Leaving On A Jet Plane’ van Janis Joplin was misschien wel een duidelijker reden geweest, maar het is Lenny die mijn inner Third Culture Kid er weer uit heeft gehaald.
Ik ga het niet doen, hoor. Voorlopig niet in ieder geval. Maar who knows, give it a couple years en misschien tik ik wel vanuit één van deze steden voor Amayzine.
