Waarom je die smiley maar beter kunt lozen op je werk

En daar stond ‘ie, onderaan de mail… De smiley a.k.a. emoticon. Breeduit naar me te grijnzen en nog net geen macarena te doen. Ik had de persoon nog nooit in het eggie gezien, de hand geschud of er aan de telefoon mee gelachen en toch stond er zo’n jolig ding achter de zin. In een mail. Met behoorlijk zakelijke inhoud kan ik je vertellen. De inhoud ging niet over de nummers en cijfers, maar serieus van toon was het dan weer wel. Is dit oké of is het eigenlijk toch een petit peu awkward?

Nu ga ik hier niet net doen alsof ik hier Zwitserland ben, want ook ik maak me schuldig aan dit moderne emoticon-euvel. Bij een grijzende man van tegen de pensioengerechtigde laat ik het uit mijn boze bolletje – of als er even flink heen-en-weer getikt wordt in de onderhandelende fase, maar ik doe het wél als ik iemand in het vakje ‘leuk’ heb gestopt na wijn en kaas bij een borrel. Al houd ik scherp in de gaten of het program van mijn elegante typografie niet snel een lelijk geel ding frutselt, maar ik durf het dus wel.

Ha, dare deviltje hier hoor. 

Ik heb het geluk dat er bij ons veel ‘ge-schat’ en gekust wordt en dan kom je al snel redelijk zakelijk uit de mailkluwen. Maar wel doen of niet doen? Daar moest ik nog even over nadenken, tot nu trouwens. Je werd al eerder getipt (hier) over wat je maar beter kunt laten in een mailepistel, maar nu zegt de wetenschap der emoticons het dus ook. Want wat wil het geval, mensen vinden je minder competent als je emoticons verstuurt in de zakelijke omgeving. De wow. Dus als je nietsvermoedend zo’n lachend gevaarte de wereld inzendt ben je – hoppa – ineens stukken minder goed in je werk. Of plant je een zaadje. Lijkt me trouwens wel weer lachen; denken ze dat er een huppeltje binnenkomt dat er geen kaas van heeft gegeten, blijk je dat wel te hebben. Kijk, je kunt het dus ook in je voordeel gebruiken mocht je interesse hebben (zo lijk je trouwens echt veel slimmer op de kantoorvloer).

Researchers van de Ben-Gurion Universiteit (die zit in Israël) lieten een experiment los op testpersonen uit 29 landen. En rapapapapam… Zij zagen de smiley helemaal niet als warm of als het evenbeeld van jouw (waarschijnlijke bizar stralende) glimlach, maar ze beoordeelden je skills meteen stukken negatiever.

Dus laten we het volgende afspreken. Bij het eerste keer e-meeten (ja, er zijn mensen die dit zo noemen, ik vind het ook merkwaardig), laat je die lachebek gewoon lekker thuis in het toetsenbord. Stel je voor dat het mailprogram er ineens ook nog zo’n geel gevaarte van maakt: wil je niet. Heb je iemand ooit met een kus gedag gezegd? Dan mag je heus zo’n komisch gniffeltje in je mail toevoegen. Maar niet als je keiharde zaken gaat bespreken, want dan staat het gewoon een beetje, je raadt het al, awkward.

Voor als je naar huis gaat. In het geval van die nieuwe, stomende, hete geliefde zou ik dít fenomeen in emoticonland trouwens aanbevelen.