Wat er gebeurt als je een beugel krijgt

Vrijdag gaat hij erin. Of wordt hij ‘gezet’. Ik geloof dat het zo heet, maar ik zit natuurlijk nog niet zo lang ‘op’ orthodontie. Komt allemaal door een tand waar ik me al jaren aan erger en een indianenschoolreisje. Ik deelde mijn auto met een collega-moeder die tandarts is met een specialisatie in orthodontie. Of het een bewuste keus was dat ik niets aan mijn tanden deed. Dat vroeg ze. Geen probleem hoor, ging ze verder, maar voor iemand die verder zo verzorgd is, valt het mij wel op. Dat deed het ‘m. En als ik even full monty voor de plaatjesbeugel zou gaan, was ik in drie maanden klaar. Natuurlijk doen we dan wel de keramische plaatjes, want die zie je bijna niet.

Ik speel al een jaar met het idee om de Invisalign-beugel te nemen (onzichtbaar), maar die is een Chanel-tas duurder en ik ben er een jaar mee onder de pannen. Bovendien vraagt het om een ijzeren discipline (want je moet zelf braaf de beugel in doen en weer uit doen bij elke hap, en als ik zo naar mijn alcoholverbruik en shopgedrag kijk, heb ik de ruggengraat van een verweekte dropveter.

Gooi die beugel erin, door die trechter van drie maanden en dan ben ik gewoon klaar. Om mijn omgeving vast een beetje voor te bereiden op dat wat komen gaat, roep ik zo nu en dan dat ik een beugel ga nemen. De reacties die je dan krijgt zijn gelijk aan wanneer je zegt dat je wilt afvallen. Of dat je een sapkuur doet. Waarom je dat in vredesnaam doet. Je bent toch niet dik/hebt toch prima tanden is de standaard reactie. Dan moet je in de verdediging. Dat je heus een paar kilo bent aangekomen/dat je tand, heus echt, kijk maar, over de andere aan het groeien is, zo erg zelfs dat er wel eens een schaduw over valt. Gênant wordt het als je naar de ander kijkt en ziet dat diegene ook best een sapkuurtje of een beugeltje kan gebruiken. Hoeft niet, ieder zijn ding, maar val mij er niet op aan als ik het wel wil. Moraal van het verhaal: gewoon niet meer mededelen en gewoon doen.

Vanochtend (toen ik dus nog niet tot deze glasheldere conclusie was gekomen) dook een van de leukste moeders op mijn tanden. Dat het me juist zo leuk maakte, die kleine imperfectie. Dat het charmant is.  Ze keek nog even kritisch. “Je wilt toch niet zo’n perfect bekkie met allemaal rechte tanden?” Waarop mijn antwoord luid en duidelijk klonk: “Ja, ik wil.”

Vrijdag meer!