Wat je kunt leren van een slechte massage oftewel

 waarom te veel empathie niet goed voor je is.

Je kunnen inleven in andermans gevoelens is een geweldige eigenschap. Maar het kan je ook ontzettend in de weg zitten. Als je bijvoorbeeld dermate bezig bent met hoe het voor de ander is zodat je eigen belangen erbij inschieten, is het tijd om wat empathiegas terug te nemen. Laat ik een voorbeeld geven: ik was laatst op Bali (ik wrijf het er nog maar een keer in bij jullie) en nam daar lekker vaak een massage. Massages zijn daar spotgoedkoop en overal verkrijgbaar, dus waarom ook niet? Op de laatste dag besloten mijn man en ik een massage te nemen in een luxe yogaresort. Deze massage was ongeveer twee keer zo duur als die we normaal namen, dus onze verwachtingen waren hooggespannen. We boekten meteen maar negentig minuten.

Ik werd ontvangen door een ontzettend aardig meisje. Ik kleedde me uit, ging op de bank liggen en ze begon mijn voeten te kneden. En na twee minuten wist ik al: deze vrouw kan er geen bal van. Het was niet eens een matige massage, het was gewoon géén massage. Ze wreef wat over mijn benen. Ik kreeg er helemaal de gierzenuwen van. Ik overwoog om de massage stop te zetten. Maar ik dacht ook: het is een ontzettend aardig meisje. Als ik zeg dat het niet goed is, dan voelt ze zich vast gekwetst. Misschien raakt ze zelfs haar baan kwijt. Hoe erg is het eigenlijk? Ik kan dit best nog wel volhouden. Misschien ligt het gewoon aan mij. Misschien is ze beter in ruggen dan in benen.

Zo heb ik 45 minuten (!) liggen malen over de vraag óf ik iets zou zeggen en hóe ik het zou zeggen. Mijn man zei dat hij me in de kamer ernaast kon horen zuchten van ellende. Uiteindelijk hield ik het heel simpel. Ik zei: ‘I am not enjoying this. You can stop now.’ Het meisje schoot weg. Ik kleedde me aan en ging maar glutenvrije rauwe chocoladetaart eten om mezelf te troosten. Ik voelde me vreselijk slecht. Inmiddels al lang niet meer over dat meisje, maar over mijzelf. Waarom had ik drie kwartier liggen afzien, terwijl ik eigenlijk meteen al wist dat het hem niet ging worden? Waarom vind ik het zo moeilijk om voor mezelf op te komen, als ik weet dat het voor de ander wel eens vervelend zou kunnen zijn?

Ik weet wel zeker dat ik niet de enige ben die doorslaat in empathie. Daarom, en dit zet ik net zo goed voor mezelf op een rijtje als voor jullie, de uitgangspunten om wat beter voor jezelf te zorgen.

‘Na twee minuten wist ik al: deze vrouw kan er geen bal van’

1. Iedereen heeft recht op zijn eigen probleem

Dat je begrijpt hoe iemand anders zich voelt, betekent niet dat het jouw taak is om alle vervelende gevoelens bij de ander weg te houden. Sterker nog, je ontneemt de ander de kans om zijn eigen lessen te leren. Om maar terug te gaan naar het voorbeeld van de masseuse: wat heeft zij eraan om een beroep te blijven uitoefenen waar ze overduidelijk niet voor is gemaakt?

2. Door niets te zeggen verbreek je de verbinding

Je bent niet de enige die gevoelig is voor onderhuidse spanning. De meeste mensen zijn dat. Dat jij niets zégt, betekent niet dat de ander niet doorheeft dat er iets aan de hand is. Alle onuitgesproken shit vormt als het ware blokkades op de weg tussen jou en de andere persoon. Door dingen die ónder de tafel spelen óp tafel te leggen, ga je de verbinding weer aan. Je geeft de ander de kans om te reageren, je gaat een dialoog aan. Beter dat jullie het niet met elkaar eens zijn, maar dat het wel duidelijk is hoe een ieder erin staat dan dat je verzandt in een troebel gebeuren waar je allesbehalve van opknapt.

3. Als je niets zegt, word je letterlijk ziek

Je eigen gevoelens ontkennen betekent niet dat ze er niet zijn. Want ook al bedenk jij dat je het niet zo erg vindt, dat je het wel kan hebben, dat de ander het niet zo bedoelt, dat de ander zich misschien gekwetst voelt als jij er iets van zegt; die gevoelens van onlust met alle bijbehorende biochemie zijn keihard aanwezig in je lichaam. Door er geen uiting aan te geven, hopen ze zich op totdat je er letterlijk ziek van wordt. Je krijgt allerlei klachten. Zelf kamp ik al jaren met nek- en schouderklachten. Ik ging soms wel drie keer per week naar de fysiotherapeut. Ik heb kapitalen uitgegeven aan allerlei artsen, therapieën en ja, aan massages dus. Terwijl de oplossing is: zeggen wat me dwars zit in plaats van alles binnenhouden en dus verkrampen.

4. Je kunt nog steeds begrip tonen én voor jezelf opkomen

De oplossing is niet als iets je dwarszit en het voor de ander vervelend is om te horen het níét te zeggen. Maar wél het zeggen én er begrip voor te hebben dat het voor de ander niet leuk is. De meeste mensen zijn niet dermate zen dat ze kunnen zeggen: ‘Goh, bedankt voor de feedback, ik ga er meteen iets aan doen!’ Meestal zullen ze in eerste instantie afwerend reageren of zelfs boos. Heb daar begrip voor. Durf erbij te blijven. Durf het te verdragen. Je kunt het aan.

5. Ga op je eigen benen staan

Sinds kort ben ik bij haptotherapeut René Steenbeek (renesteenbeek.nl) in therapie. Of eigenlijk is het een soort vaardigheidstraining. Bij hem leer ik om stevig op mijn eigen benen te gaan staan. Letterlijk. Dat helpt meteen als je merkt dat je moeite hebt in je eigen energie te blijven. Als je merkt dat je te gevoelig bent voor de  stemming van anderen. Als je merkt dat je met alles en iedereen rekening houdt, behalve met jezelf. Ga staan. Voel je benen, van je tenen tot aan je heupen. Wees je bewust van de kracht die erdoorheen stroomt. Deze benen kunnen jou dragen. Deze benen zijn sterk genoeg om alles aan te kunnen. Dus ook de reactie van de ander.

P.S.: Als je een echt goede massage wilt, ga dan naar doctorfeelgood.nl. Ik ben daar al door verschillende masseurs onder handen genomen en het is altijd fan-tas-tisch.