Weet wat je eet

Ruzie maken doe ik vrijwel nooit. Ik ben een extreem vredelievend mens, al is het maar omdat ik gebukt ga onder een enorme confrontatieangst. Het lastige is: zo zie ik er helemaal niet uit. Sterker nog, mensen schijnen soms een beetje bang voor me te zijn. Wat dus volslagen belachelijk is, want ik neem vaker niet dan wel mijn telefoon op, gewoon omdat ik geen zin heb in gedoe. Mijn kennelijk enigszins afschrikwekkende uiterlijk (waar ’m dat precies in zit weet ik niet, anders zou ik het bottelen, ‘Alone, Peace & Happiness’ dopen en voor miljoenen euro’s verkopen, van de opbrengst een privé-eiland aanschaffen – als het even kan naast dat van Johnny – en daar dus nooit meer ruzie maken of gedoetjes hebben, want geen andere mensen) haalt al een hoop kolen voor me uit het vuur, maar soms komt het er toch van. Een fittie.
Het gebeurde me nota bene met één van de mensen die ik vaakst zie in mijn leven: mijn sushibezorger. Met hem heb ik een vertrouwensband. Dat zit zo: als deels thuiswerkende freelancer zit ik vaker wel dan niet in mijn huispak/pyjama/joggingbroek-die-ik-al-jaren-weg-moet-gooien-maar-hij-zit-nog-zo-lekker. In het begin van onze relatie produceerde ik een obligaat kuchje als ik stond af te rekenen, wreef zuchtend over mijn voorhoofd of haalde eens flink mijn neus op. Als in: ik ben ziek, dus daarom loop ik om half zeven al in pyjama. Toen het tot op de draad versleten aansnoerkoord van mijn joggingbroek afgescheurde, trakteerde ik mezelf op iets nieuws en obsceen duurs, van merinowol met zijden palmbomen. De eerstvolgende keer dat ik hongerig mijn voordeur open zwaaide, riep mijn bezorger enthousiast: ‘Hé, je hebt een nieuwe! Deze is cool.’ En daarmee was het tijdperk van fake hoestjes definitief voorbij: ik had nu eenmaal bijna elke dag een joggingbroek aan, hij wist dat en dat was gewoon cool. Met een blik van verstandhouding wisselden we sindsdien eten, geld en fooi uit – totdat het twee keer achter elkaar misging. De eerste keer was de helft van mijn bestelling niet meegekomen. Kan gebeuren, mensenwerk, enzovoorts. Minder aangenaam was dat ik, toen ik telefonisch melding maakte van de omissie, min of meer te verstaan kreeg dat ze het niet geloofden, maar uit de goedheid van hun hart dan toch nog maar de rest zouden nasturen. Waar ze vervolgens 1,5 uur over deden. De keer daarna kreeg ik een halve portie inside out en met zalm en avocado (wat ik daadwerkelijk had besteld), terwijl de andere helft was gevuld met surimi. Voor wie niet weet wat dat is: hou het zo. Yuk. Nepkrab die smaakt naar nepkrab aangelengd met formaldehyde. Dit telefoontje liep zo mogelijk nog stroever: mijn bezorger, die dubbelt als telefonist, ging het wel even navragen bij de sushiroller van dienst. En die wist zeker dat het allemaal zalm was geweest. ‘Maar ik sta er nu naar te kijken!’ zei ik verbaasd. ‘Ik bestel twee keer per week bij jullie, ik weet echt wel hoe zalm eruit ziet.’ Weer overleg met de kok op de achtergrond. ‘Wat zit er aan de buitenkant? Zalmeitjes of sesamzaad?’ Ik was zo verbaasd dat ik nog antwoord gaf ook: sesamzaad. ‘Dan is het gewoon zalm.’ En voor ik het wist stond ik in de hoorn te gillen: ‘Het is géén zalm! Ben je telepathisch begaafd? Kun je door mijn telefoon heen kijken? Het is surímí.’ Ik zei ook nog een paar andere dingen, waar hij verder niet op inging, maar die hem er toch toe bewogen om terug te komen, om – en nou komt ‘ie – zélf even te kijken of het zalm of surimi was. Ik kon moeilijk doen alsof ik niet thuis was (‘Ik ben er niet’ is mijn go-to verdedigingsmechanisme in lastige tijden), dus even later stond hij in mijn hal naar mijn bestelling te koekeloeren en mompelde iets als: O. Goh. Ja.
Dus nu is het uit. En weet ik weer waarom ik ruziemaken haat: daarna zit je nog heel lang op de blaren.
Iemand nog tips voor een héle goeie sushitent die ook bezorgt in Amsterdam?

Geschreven door Maddy Stolk