Afscheid van je lievelingsjeans

Liefde op het eerste gezicht, dat was het. Terwijl je helemaal niet bijzonder opvallend knap was ofzo. Gewoon goed. Wat zeg ik? Perfect. Ik ontmoette je op Robertson Boulevard in Los Angeles. Dan is het makkelijk verliefd worden natuurlijk. Ik had geluncht bij The Ivy met Anouk Smulders en daarna ben ik nog even langs een shoppingmall gefietst. En daar was je dus. Bescheiden wachtte je op het moment dat we aan elkaar werden voorgesteld. In een omgeving vol uitgesproken types was jij wat bedeesd, maar alles aan jou klopte. Alles aan óns.

Je had geen gekke gaten en gewoon een zoom. Geen rafelrand die met een broodmes was afgesneden en waar je vervolgens de hoofdprijs voor betaalde. Je had de perfecte wassing: niet te opvallend, maar ook niet saai. Je eindigde precies op mijn enkel.

Wat ik ook zo leuk aan je vond, was dat je overal paste.  Van LA tot het platteland in Zuid-Italië, op een hip modefeest met Jimmy Choos eronder of met Uggs in de duinen van Bloemendaal. Stiekem was je ook een beetje mijn weegschaal. Bolde er een randje gezelligheid over de tailleband, moest ik iets minderen met Chardonnay en chocola. Liep alles door in een rechte streep, dan was ik extra gelukkig.

Maar nu, nu lijkt aan ons een einde te zijn gekomen. Als ik buk, scheur jij. En niet op een hippe manier, maar alsof je me wil vertellen: we hebben het goed gehad samen. Het was intens, maar nu is het op. Ik heb besloten dat vandaag onze laatste dag samen is. Maar weggooien, dat kan ik niet. Ik leg je in een hoekje in mijn kast zodat ik je nog eens op kan zoeken. Gewoon, als ik daar ontzettend behoefte aan heb.