Als die dresscode ineens een stresscode wordt

Op de redactie wordt een gouden sleutel bezorgd. ‘It would be my honour to invite you fot the Grand Opening of Maison Moët at Parc Broekhuizen. Dresscode? Surreal gold.’ Even denken. Ehm, goud. Heb ik wel ergens, gouden schoenen, dacht ik. Maar een hele outfit? Help.

Drie dagen later. Totale vlekken in de nek. Dresscode? Ha, stresscode zul je bedoelen. De Bijenkorf. Asos. H&M. Zara. Wehkamp. Zalando. Mango. & Other Stories. Monki. Ik scrol iedere godganse website af, maar er is geen goud naar mijn smaak te bekennen. In december word je ermee doodgegooid, maar nu lijkt de zoektocht naar een feestelijke jurk met iets met goud een onmogelijke.

Waar zijn alle pailletten als je ze nodig hebt? Dit is dezelfde opgave als een bikini zoeken in de winter. Het is gewoon níet te doen. Waarom ben ik geen vrienden met Gerard Joling? Ik app wat vriendinnen, maar verder dan een ‘ik heb een gouden ketting’ kom ik ook niet echt. Ieder feestje met dresscode word ik er weer pijnlijk aan herinnerd dat ik moet investeren in een supertoffe jurk die áltijd kan. Ho wacht, ik zie iets tofs. Oh, maat uitverkocht. Maar natuurlijk. Is dit mijn straf voor altijd dingen op het laatste moment regelen?

En toen ik de zoektocht eenmaal opgegeven had, kwam daar, zomaar ineens, alsof het lot ermee speelde, een zwarte jurk bij Fabienne Chapot in de collectie. Met gouden details in de vorm van champagneglazen, sterren, manen, vuurwerk; the whole shebang. Een jurk die feestelijk is, maar toch casual genoeg om later ook nog te dragen. Zeeeuuu saved by the freaking bell. Je begrijpt dat dit soort shit niet heel gezond is voor de hartslag. Mocht je me zoeken vanavond, ik zweef ergens rond in een landhuis in Leersum, met waarschijnlijk evenveel glazen bubbels in de mik als op de jurk. Joe!