Als iedereen om je heen baby’s krijgt

De shit is aan, people. Ontkennen noch negeren is nog mogelijk. Bijna iedereen om me heen is toe een aan volgende stap: een klein mini-mensje maken met je boy. En om heel eerlijk te zijn: it freaks me out.

Daar moet ik even iets bij vertellen. Toen mijn beste vriendin me opbelde dat ze zwanger was, reageerde ik nogal medium. Als een lompe hork eigenlijk. Ik gun haar de wereld, maar kon er niets aan doen. Ineens schrok ik. Hoe kon het dat ik niet wist dat ze überhaupt al aan kinderen dacht? Wat betekent dit voor onze vriendschap? Gaan we elkaar nog wel veel zien? Gaat ze alleen maar in onbegrijpelijke babytaal brabbelen? WAT GEBEURT ER MET ONZE WIJNAVONDEN? Kortom: paniek in de tent.

Ik denk dat de eerste in je vriendengroep ook het ‘gekst’ aanvoelt. Maar nu, nu lijkt iedereen om me heen aan gezinsuitbreiding te doen. Vriendinnen, collega’s, mijn schoonzus, chicks met wie ik vroeger in de klas heb gezeten: allemaal zwanger. En ergens, ergens bekruipt mij een gek gevoel. Is dit officieel een teken dat je ouder aan het worden bent? En wanneer is de timing right? ‘Voel’ je op een gegeven moment letterlijk een verliefde kriebel in je buik als je aan kinderen denkt? Zijn dat die rammelende eierstokken waar ze het over hebben? Vooralsnog rammelt er bij mij vrij weinig, alleen mijn buik, HAHA. Vaker dan dat ik zou willen, geen grappen.

Nog ernstiger: wat nu als je partner wel al toe is aan een volgende stap en jij nog niet? Laat je hem/haar ‘wachten?’ En hoe lang kun je iemand laten wachten voordat het lullig wordt? Kies je voor jezelf of voor een ander? Is een kind nemen voor een ander niet heel onlogisch? Is alleen maar voor jezelf kiezen niet heel egoïstisch? Oh boy, is dit het punt waarop veel relaties sneuvelen? Waarom krijg ik ineens vragen van anderen over ‘of ik al kids’ wil? Wanneer is de timing eigenlijk right? Is de timing ooit wel right of moet je die tijd gewoon maken? Hoeveel vragen kun je nog in een artikel plaatsen voordat mensen je irritant begint te vinden? Vind je het al?

Ik, volwassen? Ha. Ik lach nog steeds als de ketchupfles een scheetgeluid maakt als ik erin knijp. Ik ben 26. Ik wil reizen. Werken. Wijn drinken. Jong zijn. Alles, maar nu nog even geen kinderen. Zelf nog even kind zijn. Geld onverstandig opmaken aan domme dingen. Leven zonder regelmaat. Iedere kans pakken die op mijn pad komt. En als de dag komt dat ze beginnen te rammelen, dan zijn jullie de eersten die het horen. Bij wijze van spreken dan. En dan spreken we elkaar over twee jaar wel weer voor een tussentijdse evaluatie, deal?

TOP, EN DAN NU TIJD VOOR WIJN.