Als je écht geen richtingsgevoel hebt

En je daardoor een grandioze sukkel voelt

Goed. Laat ik het maar gewoon meteen op tafel gooien, dan hebben we dat in ieder geval gehad. Ik ben er heilig van overtuigd dat het niets met intelligentie te maken heeft, het is gewoon een ziekte. Na een kleine vier minuten lopen (vanaf iedere vertrouwde plek die ik ken) ben ik verdwaald. Ik noem het ook wel geografisch gehandicapt (GG) en het is ernstig.

Zie het als een soort dyslexie, maar dan met afstanden. Als ik op vakantie met m’n liefde op het strand lig en terug naar de hotelkamer moet lopen om een vers blaadje op te halen, krijg ik het nog voor elkaar om de kamer niet terug te vinden. Dus vandaag voor al mijn GG’ers een kleine greep der herkenning. Alle dingen die mensen zonder richtingsgevoel meteen begrijpen:

Je voelt die paniekaanval al opkomen als je een afspraak hebt op een onbekende bestemming

En dus is het niet meer dan logisch dat je standaard een kwartier ‘verdwaaltijd’ incalculeert. En je weet het: you’re gonna need it.

Een leven zonder Google Maps is niet te doen

Als je de ontwikkelaars iedere keer één cent zou moeten geven als je de app opent, zou je de rest van je leven in de schuldsanering zitten. Wat een ellende.

Maar ook: het blauwe stipje is een bitch

Links, rechts? Wat is het nou? Zelfs verdwalen met een routeplanner aan is mogelijk, mensen. Het is mogelijk.

Winkelen met jou is lachen

Eigenlijk is het gewoon bijna knáp hoe je iedere keer als je uit een winkel stapt de verkeerde richting op wil. ‘Hè, staat hier nu alweer een Zara?’

Taxi’s zijn een verademing

En daarom schieten die Uber-rekeningen ook door het dak iedere maand (ja, collega’s daar komt de aap uit de mouw).

Als iemand je de weg vraagt…

…probeer je er eerst nog een soort van semi uit te komen om vervolgens toch te eindigen met eh, ‘Misschien kun je het beter aan iemand anders vragen.’

Topografie is nooit je ding geweest

Zo kwam je er vorig jaar ook pas achter dat Marokko in Afrika ligt. Wist jij veel.

In de auto stappen zonder TomTom is geen optie

Borden volgen, hè, wat? Ken ik niet. Snap ik niet. Tunet nu uit. Doei.

Je spreekt best vaak op dezelfde plekken af

Waar je zeker al tien keer bent geweest, maar ach, de kans op verdwalen is in ieder geval geëlimineerd voor die belangrijke afspraak.

Je voelt je gewoon best wel een loser als je wéér je moeder/vriend/vriendin moet bellen omdat je verdwaald bent

Op de vraag waar je je dan precies bevindt is je antwoord: ‘DAT WEET IK TOCH NIET, IK BEN VERDWÁÁLD, OKÉ? Sorry. Kun je me alsjeblieft komen redden?’

De weg terug vinden wordt pas écht ingewikkeld

Even denken. Dus nu gewoon hetzelfde als de heenweg maar dan omgekeerd. We kwamen hier toch van rechts? Is het nu dan links? Of kwamen we toch van links en wordt het rechts? Zucht…

Ook fijn om meteen even mee te pakken:

Acht zinnen die vrouwen zonder richtingsgevoel tegen elkaar zeggen