Als je eindelijk weet of je jongetjes of meisjes krijgt

Een tweeling in je buik brengt ook met zich mee dat je niet twee, maar drie opties hebt wat betreft het geslacht. En dat maakt het extra spannend, geloof mij.

Ik had het niet meer. Via de Nipt-test wisten we al vrij snel, na 11 weken, dat we tenminste één jongetje zouden krijgen. We waren blij. Maar nog steeds wist ik niet: wordt het een jongetje en een meisje of twee jongetjes? Ik dacht écht het eerste. Ik dacht het aan alles te voelen en eerlijk? Het leek me ook wel wat. Van allebei een, lekker gelijk een mix, een kleine versie van mijn vent en een kleine versie van mij.

Omdat ik de spanning niet meer aankon, besloot ik een pretecho in te plannen. Aan niemand verteld natuurlijk, het was ons geheim. En jawel, het gebeurde. Dat wat ik níet had gepland. Dat wat ik níet had verwacht. Het zijn twee jongetjes. Twee boys in m’n buik. Hij zag nóg een piemeltje. Ik kon het niet geloven. Ik moest oprecht een beetje afscheid nemen van dat meisje, mijn dochter, die er nog helemaal nooit was. Dat klinkt gek, maar elke seconde van de dag dacht ik dat er ook een meisje in mijn buik zou zitten. Samen met haar broertje. En nu… Twee broertjes. Een jongetjesgezin. Althans, voor nu. Je weet nooit wat er hierna nog komt natuurlijk. Maar het was omschakelen.

Is dit een lastige post om te schrijven? Ja. Want eerlijk zijn kan lastig zijn. Ik had misschien diep vanbinnen best gehoopt op een meisje. Dat klinkt zo oppervlakkig en ik baalde ook van mijn eigen gevoel. Maar ik heb ontdekt hoe het komt. Je bent psycholoog of niet natuurlijk. Ik ken gewoon niet anders, met twee zussen. En omdat ik uit zo’n warm nest kom, is dat mijn ideaalplaatje. Dan ben je ook nog zelf een vrouw. Dus je weet alles van vrouwendingen. Je wilt ook vrouwendingen doen omdat je dat zelf leuk vindt. Maar het is onzin natuurlijk, want je eigen gezin wordt je eigen gezin, omdat je het maakt zoals je het maakt, samen met je man. Geslacht speelt daarin helemaal geen rol. Het was gewoon een kwestie van even wennen aan het nieuwe plaatje.

Nu heb ik het eindelijk aan iedereen verteld. En hoe. Met de knapste taarten (geen grap) van mijn favoriete winkel Life of Pie Amsterdam was het feest compleet. Jongens, er zaten parels en glitters en gouden spikkels op mijn cupcakes. Ik bedoel maar. Hoe gezellig wil je het hebben? Het leek wel hun eerste verjaardag. Sterker nog, voor elke verjaardag die komt wil ik zo’n taart. Nieuwe traditie. Hun eerste mini-feestje is al gevierd, van deze twee boefjes in mijn buik. En wat is het fijn om het nu met iedereen over te kunnen hebben. Mijn vader heeft de hele dag geglunderd. Hij wordt, na drie dochters, opa van twee boys. Dat lijkt hem geweldig. En mijn schoonmoeder zei nog zo lief: ‘Je hebt al je meidengezin, want je bent opgegroeid met zussen. Nu krijg je met Billy je jongetjesgezin en heb je het allebei.’ Zo had ik het nog niet bekeken. En ze heeft precies gelijk. Zo is het.

Ik voel me bevoorrecht, met die jochies die er over een paar maanden zijn. Ik heb nú al zin om ze te zien. En ze te zien opgroeien. En om ze naar voetbal te brengen. Ik ben dolgelukkig. Groei maar lekker in mijn buikje, kleintjes. Jullie zijn zo, zo welkom.

Wil je ook zo’n gezellige taart? Check Life of Pie aub. Ga je geen spijt van krijgen.